Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska (spr.)

Sędziowie: SO Krzysztof Górski

SR del. Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa F. S. i M. R.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 20 sierpnia 2015 roku, sygnatura akt XI GC 720/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO K. G. SSO A. B. SSR del. A. W.

Sygn. akt VIII Ga 365/15

UZASADNIENIE

Powodowie F. S. i M. R. wnieśli o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 grudnia 2012 r. oraz kosztami postępowania według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie pozwu powodowie wskazali, iż na mocy umowy przelewu nabyli przysługujące poszkodowanej B. Ż. od pozwanej w związku z umową ubezpieczenia OC sprawcy kolizji drogowej roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowana w celu zapewnienia ciągłości dotychczasowego, zorganizowanego, ustabilizowanego funkcjonowania, zmuszona była do wypożyczenia pojazdu. Wskazano, że dochodzona pozwem kwota stanowi należność za 20-dniowy czas trwania najmu pojazdu zastępczego. Z tego tytułu powodowie wystawili fakturę VAT na kwotę 4.920 zł. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłaciła powodom odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w wysokości 700 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 maja 2014 r. (sygn. akt XI GNc 148/14) Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie uwzględnił zgłoszone żądanie i obciążył pozwaną kosztami procesu.

Pozwana zaskarżyła nakaz w całości, domagając oddalenia powództwa oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zdaniem pozwanej powodowie nie wykazali, aby wynajęty pojazd zastępczy był ubezpieczony w okresie wynajmu w pełnym zakresie ubezpieczenia OC/AC/NW z wykupionym udziałem własnym w szkodach i czy faktycznie te koszty ponieśli. Poznana podniosła również zarzut nierzetelności dokumentów składnych do akt sprawy, dowodząc, że cena wskazana na wystawionej przez powodów fakturze VAT różni się od faktycznego czasu najmu pojazdu zastępczego. Nadto pozwana, kwestionując wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego wskazała, że zaoferowała poszkodowanej pojazd zastępczy za cenę 81 zł netto, tym samym poszkodowana miała możliwość najmu za tę właśnie cenę.

W piśmie z dnia 3 lipca 2015 r. powodowie rozszerzyli powództwo, domagając się zasądzenia od pozwanej na ich rzecz solidarnie kwoty 4.220 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 grudnia 2012 r. i kosztami postępowania według norm przepisanych oraz rozliczenia opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa w orzeczeniu końcowym.

Wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2015 r. (sygn. akt XI GC 720/14) Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 4.220 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 23 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty (pkt I), zwrócił solidarnie powodom od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie kwotę 1.000 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki (pkt II) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 734 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następującym ustaleniach i wnioskach.

W dniu 16 sierpnia 2012 r. doszło do kolizji w wyniku, której uszkodzony został samochód marki H. o nr. rej. (...) należący do B. Ż.. Sprawca kolizji był ubezpieczony u pozwanej. Uszkodzony pojazd był poszkodowanej niezbędny m.in. do dojazdów do pracy i lekarza.

Sąd Rejonowy ustalił, że w okresie od dnia 5 września 2012 r. do dnia 10 października 2012 roku B. Ż. wynajmowała od powodów pojazd zastępczy marki F. o nr. rej. (...).

W dniu 14 października 2012 r. poszkodowana zawarła z powodami umowę przelewu wierzytelności przysługującej jej względem pozwanej z tytułu odpowiedzialności na podstawie obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z kosztami wynajmu pojazdu zastępczego na czas niezbędny do dokonania naprawy pojazdu.

W dniu 14 października 2012 r. powodowie wystawili fakturę VAT FS (...) na kwotę 4.920 zł brutto tytułem wynajmu pojazdu zastępczego za okres 20 dni. W przypadku przedmiotowej faktury VAT przyjęto stawkę za dzień wynajmu pojazdu w wysokości 200 zł netto, zgodnie z obowiązującym u powodów cennikiem. Pismem z dnia 6 listopada 2012 r. powodowie skierowali do pozwanej wezwanie do zapłaty zgodnie z wystawioną fakturą VAT.

Pozwana potwierdziła co do zasady swoją odpowiedzialność i z tytułu najmu pojazdu zastępczego wypłaciła powodom kwotę 700 zł.

Następnie pismem z dnia 6 sierpnia 2013 r. powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 4 220 zł. Decyzją z dnia 7 października 2013 r. pozwana poinformowała, że po analizie dokumentacji szkody, uznała za zasadny i konieczny najem przez okres 7 dni za cenę 100 zł brutto za każdą rozpoczętą dobę.

W oparciu o opinię biegłego sądowego Sąd I instancji ustalił, że cena najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie uszkodzonego samochodu poszkodowanej winna kształtować się w przedziale od 140 do 190 zł netto za dobę najmu. Według biegłego w niniejszej sprawie uzasadniony czas naprawy uszkodzonego samochodu wynosił 17 dni, zaś uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego mógł wynieść łącznie 21 dni (uwzględniając dni ustawowo wolne do pracy).

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w całości.

Sąd I instancji zaznaczył, że co do zasady pozwana nie kwestionowała przedstawionego przez powodów stanu faktycznego sprawy ani swojej odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy szkody. Nie była również sporna kwestia legitymacji czynnej powodów, tym samym uznając cesję za skuteczną Sąd przyjął, że podstawę odpowiedzialności pozwanej stanowi art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W ocenie Sądu I instancji sporna między stronami pozostawała jedynie wysokość należnego powodom odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kontekście ustalenia, czy wynajęcie pojazdu zastępczego na okres 20 dni było z punku widzenia poszkodowanego zasadne i konieczne i czy dzienna stawka wynajmu pojazdu zastępczego, przyjęta została zgodnie z obowiązującym u powodów cennikiem.

Odnosząc się do kwestii zasadności ponoszenia kosztów wynajmu pojazdu zastępczego i ich związku ze szkodą w pojeździe Sąd Rejonowy powołując się na orzecznictwo oraz treść art. 361 k.c. pokreślił, iż w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje zaś celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Sąd w pełni podzielił także wyrażaną wielokrotnie w orzecznictwie jak i przez przedstawicieli doktryny zasadę, że w wypadku pozbawienia właściciela możliwości korzystania z własnego, uszkodzonego pojazdu, uprawniony jest on do wynajęcia pojazdu zastępczego, którego koszt stanowi szkodę, podlegającą naprawieniu przez ubezpieczyciela sprawcy szkody.

W kwestii czasu najmu Sąd zaznaczył, że czas ten przy szkodzie częściowej powinien być wyznaczony rzeczywistym okresem naprawy pojazdu, tj. okresem, w którym uszkodzony pojazd, w normalnym toku, mógł zostać naprawiony z uwzględnieniem czynności procesu likwidacji szkody. Zdaniem Sadu nie można bowiem kierować się wyłącznie tzw. technologicznym czasem naprawy pojazdu w przypadku, gdy pojazd faktycznie przebywał w zakładzie naprawczym dłużej. W świetle powyższego Sąd uznał czas naprawy za normalny, nie podzielając stanowiska pozwanej jakoby tylko i wyłącznie czas naprawy abstrakcyjnie określony przez pozwaną był ustalony prawidłowo.

Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny odwołał się do ustaleń biegłego sądowego, zgodnie z którymi naprawa samochodu - stosownie do technologii producenta, według kalkulacji wykonanej w systemie (...), opracowanej przez pozwaną - nie powinna przekroczyć 14 dni. Ze względu jednak na czas niezbędny na zakup i sprowadzenie części (2 dni robocze) oraz prace organizacyjne (1 dzień), uzasadniony czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 17 dni. Wystąpienie w tym okresie 4 dni ustawowo wolnych od pracy uzasadniało z kolei przyjęcie, że czas najmu pojazdu zastępczego nie powinien przekroczyć 21 dni. Mając na uwadze, że pozwana wypłaciła powodom odszkodowanie za 7 dni najmu, za uzasadnione Sąd uznał zatem żądanie powodów w zakresie odszkodowania za pozostałe dni.

W ocenie Sądu Rejonowego uzasadniona okazała się również wysokość stawki za dzień najmu samochodu jaką przyjął wynajmujący. W tym względzie Sąd wskazał przede wszystkim, że pozwana uznała wysokość stawki za dobę najmu w kwocie 100 zł brutto, która w ocenie Sądu okazała się jednak zaniżoną. Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że cena 200 zł, za jaką poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy, a w konsekwencji jaką przyjęli powodowie jest zbliżona do wskazanej przez biegłego sądowego (odpowiednio: 190 zł netto – 200 zł za dobę). Koszt dzienny najmu pojazdu przyjęty przez stronę powodową – zdaniem Sądu I instancji - nie jest zatem rażąco wygórowany, a poszkodowana nie miała obowiązku poszukiwania najtańszej opcji wynajmu pojazdu zastępczego i nie można od niej wymagać dokładnej znajomości wszystkich warunków rynkowych. W ocenie Sądu przedstawiona kwota dziennego najmu w wysokości 200 zł netto jest w istocie standardową stawką za wynajem samochodu podobnej marki, która w sposób znaczący nie odbiega od stawek przyjętych na lokalnym rynku. Sąd przyjął zatem przedmiotową stawkę za prawidłową, zgodną z przedstawionym cennikiem i niewygórowaną uznając zasadności jej naliczenia.

O odsetkach Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, uznając za należne odsetki od 4.220 zł od dnia 23 grudnia 2012 roku, tj. od dnia następnego po upływie powołanego 30 - dniowego terminu na spełnienie świadczenia.

Uiszczoną przez powodów zaliczkę na poczet opinii biegłego, Sąd zwrócił na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

O kosztach orzeczono na zasadzie wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. uznając pozwaną za strona przegrywająca spór w całości.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego wyrażający się w pominięciu przez Sąd okoliczności, stwierdzonej przedstawionymi przez pozwanego dokumentami oraz zeznaniami świadka B. Ż., że przed wynajęciem pojazdu zastępczego poszkodowanej przez warsztat prowadzony przez powodów poszkodowana wynajmowała od dwóch innych podmiotów pojazdy zastępcze przez łączny okres 21 dni, co w zestawieniu z faktem, wynikającym z opinii biegłego, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 21 dni, powinno doprowadzić Sąd do wniosku, że dalszy najem przez powodów był nieuzasadniony, a zatem brak jest podstaw do zwrotu kosztów wynajmu pojazdu w tym nieadekwatnym okresie.

-

art. 361 § 2 k.c. poprzez zasądzenie zwrotu kosztów najmu pojazdu za okres, kiedy najem ten nie był już uzasadniony, podczas gdy Sąd powinien był uznać, że koszt najmu pojazdu zastępczego po upływie okresu celowego i koniecznego nie stanowi szkody w rozumieniu tego przepisu I nie powinien podlegać refundacji.

W oparciu o przedstawione zarzuty pozwana wniosła o zmianę skarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli jako bezzasadnej oraz zasądzenie kosztów procesu wywołanych rzeczoną apelacją.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Na wstępie zaznaczenia wymaga, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i wywiedzione na ich podstawie wnioski, czyniąc je podstawą faktyczną rozstrzygnięcia w sprawie, aprobując tym samym stanowisko Sądu I instancji, iż powództwo na gruncie podniesionych twierdzeń, zgłoszonych zarzutów oraz naprowadzonych w sprawie dowodów okazało się uzasadnione.

Zarzuty zawarte w apelacji w ocenie Sądu odwoławczego nie podważają prawidłowości ustaleń Sądu I instancji jak i dokonanej przez ten Sąd oceny prawnej roszczenia dochodzonego w sprawie.

Z treści tychże zarzutów wynika, że strona pozwana nie kwestionuje co do zasady zarówno okresu najmu pojazdu zastępczego, uzasadnionego okresem naprawy uszkodzonego pojazdu, który został ustalony w przedmiotowej sprawie dowodem z opinii biegłego sądowego na 21 dni jak i wysokości stawki dobowej najmu pojazdu, zaaprobowanej przez Sąd I instancji w oparciu o ustalenia zawarte w opinii. Spór na etapie postępowania odwoławczego, wywołanego apelacją pozwanej, sprowadzał się (w kontekście naruszenia prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c.) do zarzutu niedostatecznego rozważenia przez Sąd I instancji materiału dowodowego zebranego w sprawie. Brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału procesowego, zdaniem skarżącej, polegał na pominięciu przez Sąd orzekajacy, że poszkodowana, przed wynajęciem pojazdu od powodów, wynajmowała pojazdy zastępcze od dwóch innych podmiotów przez łączny okres 21 dni. Okres ten z kolei - o czym była mowa powyżej - został ustalony przez biegłego jako okres, w którym możliwe było przeprowadzenie naprawy uszkodzonego pojazdu. Skarżąca wywodziła, więc że skoro zarówno biegły sądowy jaki i Sąd Rejonowy przyjął, że uzasadnionym okresem naprawy uszkodzonego pojazdu był okres 21 dni, a w tym okresie poszkodowana korzystała z pojazdów zastępczych wynajętych od innych podmiotów to powyższe ustalenia powinny doprowadzić Sąd I instancji do wniosku, że dalszy najem pojazdu (od powodów) był nieuzasadniony. W konsekwencji, w ocenie skarżącej, w przypadku korzystania z pojazdu zastępczego w późniejszym w okresie, a więc w czasie kiedy poszkodowana wynajmowała pojazd od powodów brak było podstaw do uwzględnienia roszczenia strony powodowej dochodzonego w niniejszej sprawie na podstawie umowy cesji.

Odnosząc się do powyższych twierdzeń skarżącego należy wskazać, że analiza zebranego w sprawie materiału procesowego potwierdza, iż przed wynajęciem pojazdu od powodów poszkodowana korzystała z innych pojazdów zastępczych. Najpierw poszkodowana bowiem od dnia 16 do 28 sierpnia 2012 r. wynajmowała pojazd zastępczy od „99rent” spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w W. (łączny okres najmu wyniósł 13 dób), a następnie w okresie od dnia 29 sierpnia do 5 września 2012 r. od K. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) (łączny okres najmu wyniósł 8 dób). Powyższe nie wpływa jednak na prawidłowość pozostałych, dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych i dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną. Okoliczności te - jak zaznaczono powyżej - wynikają wprawdzie z materiału sprawy, przy ich ocenie należy mieć jednak na uwadze, że stanowisko skarżącej zawarte w apelacji sprowadzające się do zarzutu, że korzystając w tym wcześniejszym okresie z pojazdów zastępczych poszkodowana miała możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu, nie było podnoszone zarówno w sprzeciwie od nakazu zapłaty (gdzie pozwana wskazała jedynie, że „pikanterii” nadaje sprawie fakt, że poszkodowana rzekomo wynajęła wcześniej pojazd w innej wypożyczalni tj. C. (...)) a także w toku postępowania likwidacyjnego.

Z akt szkodowych i dokumentów załączonych przez pozwaną do sprzeciwu od nakazu zapłaty wynika, że poszkodowana wynajmowała początkowo pojazd, który został jej wskazany przez pozwanego ubezpieczyciela, a następnie wynajmowała pojazd od K. K.. Z treści sprzeciwu oraz dokumentacji znajdującej się w aktach szkodowych nie wynika przy tym, aby w tym czasie ubezpieczyciel określił wobec poszkodowanej jednoznacznie zakres swojej odpowiedzialności (odszkodowanie w granicach kosztów przywrócenia pojazdu do stanu przed szkodą czy też likwidacja szkody jako tzw. szkody całkowitej). Wręcz przeciwnie - z materiału dowodowego wynika, że ubezpieczyciel w toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego wyznaczył poszkodowanej termin na podjęcia decyzji, czy szkoda zostanie zlikwidowana jako szkoda całkowita czy też poszkodowana zdecyduje się na jego naprawę. Z pisma pozwanej z dnia 2 sierpnia 2012 r. załączonego do akt szkodowych wprost wynika, że decyzję o ewentualnej odsprzedaży uszkodzonego pojazdu (co wiązało się ze sposobem likwidacji szkody) poszkodowana mogła podjąć do 11 września 2012 r. Poszkodowana przed upływem zakreślonego terminu podjęła decyzję o naprawie uszkodzonego pojazdu i przekazaniu tego pojazdu do naprawy. Powyższe nie może – w ocenie Sądu Okręgowego - w żaden sposób dowodzić zasadności zarzutów pozwanej jakoby dalszy najem (od powodów od dnia 5.09.2012) był nieuzasadniony. Podkreślić należy, że pozwana nie kwestionowała, iż naprawa uszkodzonego pojazdu była przeprowadzana w warsztacie wskazywanym przez stronę powodową po dniu 5 września 2012 r., a zatem po okresie dwóch pierwszych okresów najmu. Na etapie postępowania przez sądem I instancji argumentacja na którą w apelacji powołuje się skarżąca - co do tego, że we wcześniejszym okresie, kiedy poszkodowana korzystała z pojazdów najętych od innych podmiotów - istniała możliwość podjęcia naprawy uszkodzonego pojazdu i naprawa ta powinna być przeprowadzenia - nie była powoływana. Podejmując obronę pozwana wskazywała jedynie na brak podstaw dla uznania za uzasadnione działań poszkodowanej związanych z rezygnacją z korzystania z wynajmowanego od K. K. pojazdu zastępczego marki C. (...), z uwagi na przyjętą przez tego wynajmującego stawkę najmu na poziomie 150 zł. Pozwana dowodziła, że dalsze wynajmowanie pojazdu zastępczego od powodów za kwotę 200 zł jawiło się jako nieracjonalne, zmierzające do zwiększenia wysokości szkody z tytułu naprawy, do naprawy której zobowiązana była właśnie pozwana jako ubezpieczyciel. Z tezą tą nie sposób się jednak zgodzić w świetle zeznań poszkodowanej, z których wynika, że w pojeździe marki C. oprócz problemów z jego prowadzeniem pojawiał się problem z samoczynnym włączaniem się alarmu. Decyzja o zmianie pojazdu zastępczego przez poszkodowaną związana była więc z warunkami technicznymi pojazdu zastępczego i utrudnionym korzystaniem z niego a nie podyktowana ceną najmu. Powyższe nie może świadczyć zatem o braku uzasadnionych podstaw w zakresie decyzji poszkodowanej o wynajmie pojazdu od pozwanych.

Mając na uwadze powyższe, wobec nieskuteczność zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., twierdzenia zawarte w apelacji co do błędnej oceny dowodów należało uznać za nietrafne.

Chybiony okazał się także zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy normy art. 361 § 2 k.c. Z materiału procesowego nie wynika, żeby Sąd Rejonowy dokonał wadliwej wykładni tego przepisu. Podkreślić należy, że naprawienie szkody nie może dotyczyć wszelkich poniesionych przez poszkodowanego wydatków na najem pojazdu zastępczego, ale wydatków niezbędnych i celowych, a więc pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Zasądzenie przez Sąd Rejonowy odszkodowania w rozmiarze określonym zaskarżonym wyrokiem, należy uznać za odpowiadające szkodzie poszkodowanej - szkoda związana była z koniecznością wynajęcia pojazdu zastępczego od powodów na czas przeprowadzenia naprawy pojazdu ( według opinii biegłego wynoszącego 21 dni) i pozostawała w normalnym związku przyczynowym z uszkodzeniem tego pojazdu w wyniku kolizji.

Reasumując, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, przy uzupełnieniu zaprezentowanych powyżej ustaleń faktycznych, Sąd Okręgowy uznał apelację strony pozwanej za nieuzasadnioną.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 385 k.p.c. apelacja pozwanej podlegała oddaleniu o czym orzeczono jak w sentencji.

Pozwana przegrała sprawę w postępowaniu apelacyjnym, zgodnie zatem z art. 98 k.p.c. zobowiązana jest do zwrotu powodom celowych kosztów procesu. Na koszty strony powodowej składa się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 300 zł określone w wysokości 50% stawki minimalnej właściwej dla wartości przedmiotu zaskarżenia (4.220 zł). Podstawę prawną ustalenia wysokości kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnika powodów stanowił § 13 ust. 1 pkt. 1) w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U. 2013 r., poz. 460).

SSO K. G. SSO A. B. SR del. A. W.

Sygn. akt VIII Ga 365/15

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)