Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

Sędziowie: SO Anna Budzyńska

SR del. Bartosz Przybył (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa W. R.

przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 13 lipca 2015 roku, sygnatura akt XI GC 977/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO A. B. SSO (...) SSR del. (...)

Sygnatura akt VIII Ga 360/15

UZASADNIENIE

W. R. wniósł przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) pozew o zapłatę kwoty 4.332,63 złote wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 marca 2014 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazał, iż jest właścicielem pojazdu marki F. (...), numer VIN (...), rok produkcji 2004, o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 25 listopada 2013 r. na terenie hali (...) Spółki z ograni­czoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. doszło do zdarzenia w trakcie którego pojazd mechaniczny (ładowarka) marki K. (...)PZ, rok produkcji 2009, numer nadwozia (...), którym kierował K. K. uderzył w tył pojazdu mar­ki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowcą był pracownik K. A.. Pojazd ten w trakcie zdarzenia nie był w ruchu, silnik miał wyłączony, stał zaparkowany. Winę za zdarzenie w całości ponosi kierujący pojazdem (ładowarką) K. K. K., który nie dochował należytej ostrożności wykonując prace załadunkowe ww. ładowarką i uderzył w tył pojazdu. Odpowiedzialność za powyższą szkodę ponosi pozwana na zasadzie ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szko­dy wyrządzone w związku z ruchem tych pojazdów.

W dniu 28 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, w sprawie XI GNc1595/14, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając żądanie pozwu w całości.

Pozwana w sprzeciwie wniosła o oddalenie powództwa, wskazując, iż szkoda postała w trakcie poruszania się pojazdu wolnobieżnego w hali, która nie spełnia definicji drogi. Pozwana nadto kwestionowała wysokość szkody.

Wyrokiem z dnia 13 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, w sprawie XI GC 977 / 14, zasądził od pozwanej (...) spółki akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda W. R. kwotę 4 332,63 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 19 marca 2014 roku do dnia zapłaty. Nadto zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1895,72 złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na następującym stanie faktycznym:

Powód jest właścicielem pojazdu marki F. (...), numer VIN (...), rok produkcji 2004, o numerze rejestracyjnym (...), który jako środek trwały wykorzystywany jest w prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej.

W dniu 25 listopada 2013 r. na terenie hali (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. doszło do zdarzenia, w trakcie którego pojazd mechaniczny (ładowarka) marki K. (...)PZ, rok produkcji 2009, numer nadwozia (...), którym kierował K. K., uderzył w tył pojazdu powoda \ marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowcą był pracownik powoda K. A.. Kierujący samochodem F. (...) o nr rej. (...) K. A. wjechał na teren hali firmy (...) za zgodą pracownika tej firmy. Do uszkodzenia pojazdu powoda doszło, gdy samochód F. (...) o nr rej, (...) nie był w ruchu, silnik miał wyłączony. K. K. uznał swoją winę i własnoręcznie sporządził oświadczenie z dnia 25 listopada 2013 r., które podpisane zostało przez niego oraz przez K. A., kierującego pojazdem powoda.

W wyniku powyższego zdarzenia uszkodzony został tył pojazdu powoda, w tym w szczególności tylny błotnik prawy, narożnik tylny prawy, lampa tylna prawa, zgięty został słupek prawy tylny. Powód zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu w warsztacie samochodowym prowadzonym przez M. C.. Samochód powoda został naprawiony, a koszt naprawy wyniósł, zgodnie z kalkulacją rzeczoznawcy sporządzoną na zlecenie M. C., 4332,63 zł netto.

Pojazd K. był objęty polisą ubezpieczeniową w zakresie OC wystawioną przez pozwanego. Pozwane Towarzystwo nie uznało swojej odpowiedzialności, gdyż jego zdaniem przedmiotowe zdarzenie nie jest wypadkiem komunikacyjnym, albowiem ładowarka jest pojazdem wolnobieżnym, niezarejestrowanym, a do zdarzenia doszło na obszarze zamkniętym, a nie na drodze w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Z opinii biegłego wynikało, iż jedynym sprawcą kolizji był kierujący ładowarką K. K. K.. Zakres kwalifikacji uszkodzeń pojazdu F. (...) był taki, jak w opracowanym przez opiniującego kosztorysie naprawy w systemie A.. Zakres ten jest zgodny z zakresem uszkodzeń określonym przez pozwaną, zakres naprawy nie dotyczył części pojazdu wcześniej uszkodzonych. Ofertowy kosztorys w/w pojazdu dla średnich stawek za rbg wynoszących dla napraw pojazdów ciężarowych w 2013 roku ok. 120 zł/rbg wynosił:

-

przy użyciu części nowych oryginalnych - 4662,29 zł brutto

-

przy użyciu zamienników (dotyczy to tylko lampy tylnej pojazdu) - 4311,15 zł.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał powództwo za w całości uzasadnione i wskazał, że oparte było na treści art. 822 k.c. w zw. z § 10 ust 1 Zrządzenia Ministra Finansów z dnia 09.12.1992r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. z 1992r, Nr 475 ze zm.).

Z treści artykułu 822 k.c. wynika, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa

Z treści § 10 ust 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24.03.2000r w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy Pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów wynika, z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani - na podstawie prawa - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy (§10 ust.4 rozporządzenia). Odpowiedzialność pozwanego uzależniona jest więc od ustalenia faktu i zakresu odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy szkody.

Podstawą odpowiedzialności posiadacza pojazdu oraz kierowcy jest przepis artykułu 435 k.c., który stanowi, iż prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Z mocy natomiast art. 436 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże, gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Sąd Rejonowy przyjął, iż fakt zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę, nie był sporny. Sporna była natomiast odpowiedzialność pozwanego, co do zasady i wysokości. W tym zakresie , odwołując się do treści art. 361 k.c. i 6 k.c., Sąd przyjął, iż na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia wysokości szkody i odpowiedzialność ubezpieczyciela. Odnośnie szkody, jej wysokość wynikała z oceny rzeczoznawcy i faktur za naprawę oraz z przeprowadzonej na wniosek powoda niebudzącej wątpliwości opinii biegłego. Odnośnie natomiast ustalenia zasady odpowiedzialności pozwanego również na wniosek powoda sąd zobowiązał pozwanego do przedłożenia polisy (...) nr (...) oraz Ogólnych Warunków Ubezpieczenia OC, które zawarte zostało pomiędzy pozwanym a posiadaczem ładowarki K. W A 320PZ. Pozwany przedłożył polisę, ale nie przedłożył powiązanych z nią OWU. W tych warunkach sąd uznał, że pozwany nie wykonując tego zarządzenia przyznał, że ponosi odpowiedzialność na podstawie polisy ubezpieczeniowej ładowarki.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. a o kosztach procesu w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, iż pozwany przegrał sprawę w całości.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana domagając się zmiany zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa, a także zgodną z tym zmianę orzeczenia w zakresie kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznawania Sądowi I instancji, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego. Skarżący zarzucił:

I.  Naruszenie przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez:

1.  niewłaściwe zastosowanie jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia przepisów uchylonego z dniem 25 kwietnia 2000 roku, Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 09 grudnia 1992 roku, w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z tym ruchem;

2.  niewłaściwe zastosowanie jako podstawy prawnej uchylonego z dniem 1 stycznia 2004 roku, Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 roku w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów;

3.  naruszenie art. 34 w związku z art. 2 ust. 1 i 4 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003r. (Dz. U. 2013.392), poprzez ich niezastosowanie w niniejszej sprawie mimo, iż przepisy te, statuują przesłanki niezbędne dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, wykluczając w okolicznościach faktycznych sprawy odpowiedzialność pozwanej;

4.  niewłaściwe zastosowanie przepisu 822 §1 i 2 kodeksu cywilnego polegające na uznaniu, że uderzenie pojazdem mechanicznym (...) w pojazd powoda marki F. (...) na terenie hali (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. stanowi zdarzenie objęte ochroną ubezpieczeniową na podstawie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego;

5.  niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 435 kodeksu cywilnego, wyrażające się w przyjęciu, że podstawą odpowiedzialności posiadacza pojazdu za szkody związane z ruchem tego pojazdu jest przepis art. 435 k.c., stanowiący o odpowiedzialności za szkody wyrządzone ruchem przedsiębiorstwa lub zakładu, podczas gdy przysługiwanie odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadacza pojazdów mechanicznych uzależnione jest od ruchu pojazdu, ten zaś jako przyczyna szkody ma odrębną podstawę prawną uregulowaną przepisem art. 436 k.c.;

II.  Naruszenie przepisów prawa procesowego wskutek naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób nie spełniający wymogów stawianych uzasadnieniu orzeczenia, a to wskutek nie wystarczającego wyjaśnienia podstawy prawnej uzasadniającej odpowiedzialność pozwanej, podczas gdy wyjaśnienie tej podstawy zawierać winno nie tylko wskazanie przepisów prawa, ale także przedstawienie ich interpretacji oraz
podanie, w jaki sposób wpływają one na treść wyroku.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, iż podstawą wyroku są nieobowiązujące w dacie szkody i dacie wyrokowania przepisy uchylonego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 09 grudnia 1992 roku oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 roku. Pominięte natomiast zostały obowiązujące regulacje wynikające z przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku, regulujące zasady zawierania i wykonywania umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Skarżący kwestionował swoją odpowiedzialność. Powołując się na art. 4 ust. 1 i 2 ust 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych oraz art. 2 pkt. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym wskazywał, że nawet jeśli pojazd w istocie znajduje się w ruchu, to tak długo jak nie znajduje się on w ruchu na drodze w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym nie można przypisać ubezpieczycielowi w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC - odpowiedzialności. Ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje bowiem skutki ruchu pojazdu mechanicznego, ale musi być to ruch pojazdu mechanicznego na drodze w rozumieniu ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Skoro więc, jak sam Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił - szkoda nie została wyrządzona na drodze w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym - nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności z obowiązkowego ubezpieczenia sprawcy OC na podstawie tej. ustawy. Do szkody doszło bowiem jak wynika z akt sprawy, na terenie hali, która drogi nie stanowiła. Uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania art. 435 k.c., skarżący wskazywał, iż zarzut ten, choć nie wpływa znacząco na treść rozstrzygnięcia, jest znaczący w kontekście umiejętnego zastosowania prawa przez Sąd I instancji, wiarygodności jego wywodów oraz wymaganej dokładności przy sporządzaniu uzasadnienia wyroku. Uzasadniając natomiast zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego wskutek sporządzenia uzasadnienia w sposób nie spełniający wymogów mu stawianych przepisem art. 328 § 2 k.p.c. skarżący wskazywał, iż uzasadnienie nie zawiera wyjaśnienia podstawy prawnej, poza stwierdzeniem oczywistego, że „sporna była jednak odpowiedzialność pozwanego, co do zasady i wysokości”.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, iż zarzuty apelacji są bezzasadne a dla prawidłowości wyroku Sądu pierwszej bez znaczenia ma fakt - prawdopo­dobnie omyłkowego – powołania się na nieobowiązujące Rozporządzenia Ministra Finansów. Powód wskazał, iż najistotniejsze znaczenie ma fakt, że rzeczona ładowarka K. w dacie zdarzenia była ubezpieczona w pozwanym Towarzystwie od odpowiedzialności cywilnej. Pozwana zatem ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone w związku z ruchem tej łado­warki. Okoliczność, że zdarzenie miało miejsce na terenie zamkniętym, a nie na drodze w rozumieniu przepisów ustawy Prawo ruchu drogowego, nie wyłącza odpowiedzialności pozwanego Towarzystwa z tytułu umowy ubezpieczenia OC, którym została objęta przedmiotowa ładowarka.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna w całości, chociaż niektórym zarzutom nie można było odmówić słuszności. Nie miało to jednakże wpływu rozstrzygnięcie.

Skarżący w apelacji formułuje zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego jak i naruszenia prawa materialnego. Kontrola instancyjna wydanego orzeczenia przebiega w kilku płaszczyznach, przy czym istotne jest zachowanie odpowiedniej kolejności oceny podniesionych zarzutów, gdyż zasadność niektórych może czynić bezprzedmiotowym rozważanie innych. W pierwszej kolejności rozważyć należy zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, gdyż dotyczą one gwarancji procesowych stron, prawidłowości gromadzenia materiału procesowego, oceny tego materiału, ustaleń faktycznych oraz możliwości weryfikacji czynności i ustaleń dokonanych w sądzie I instancji. O ile weryfikacja czynności następuje w oparciu o akta, to weryfikacja ustaleń następuje w oparciu o uzasadnienie zaskarżonego wyroku. W ostatniej kolejności ocenie podlegają dopiero zarzuty naruszenia prawa materialnego, których rozważanie jest uzasadnione wyłącznie w wypadku, gdy stan faktyczny sprawy został prawidłowo zrekonstruowany.

Odnośnie zarzutu naruszenia prawa procesowego, skarżący zarzucił naruszenie art.328 § 2 k .p .c . Zgodnie z tym przepisem uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Zarzut ten może być usprawiedliwiony tylko wówczas, gdy treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia dokonanie oceny wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego, a więc gdy niemożliwa jest kontrola instancyjna orzeczenia. W niniejszej sprawie Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia normy art. 328 § 2 k .p .c . Uzasadnienie Sądu Rejonowego zawiera wskazanie żądań stron, ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, określające zakres sporności i rozkład ciężaru dowodowego oraz zawierające ocenę dowodów, przytoczenie przepisów prawa i ich wykładnię. Uzasadnienie to w zakresie wywodów prawnych niewątpliwie jest lakoniczne, nadto w zakresie przytoczenia przepisów prawa nie jest chronologicznie poprawne, niemniej jednak pozwala na instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku. Nie można tym samym podzielić zarzutów apelacji, dotyczących naruszenia art. 328 § 2 k .p .c . . Nie uzasadnia tego lakoniczność wywodów oraz ich odmienność od stanowiska skarżącego.

Poprzedzając odniesienie się do zarzutów prawa materialnego Sąd Odwoławczy wskazuje, iż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób adekwatny do wniosków stron i prawidłowo ustalił stan faktyczny, w oparciu o który wydał prawidłowe rozstrzygnięcie. Ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego Sąd II Instancji przyjmuje za własne. Odnośnie natomiast uzasadnienia prawnego, Sąd Rejonowy niewątpliwie nieprawidłowo oparł swoje rozstrzygnięcia o nieobowiązujące rozporządzenia Ministra Finansów, na co słusznie zwrócił uwagę apelujący. Nieobowiązujące już przepisy niższej rangi zawierały jednakże regulację co do zasady analogiczną, co przepisy obecnie obowiązującej ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz.U.2013.392 j.t. z późn. zm ). Nadto w uzasadnieniu niepoprawnie odwołano się do art. 435 k.c. ale wadliwość ta ma w ocenie Sądu Odwoławczego jedynie charakter redakcyjny, gdyż wskazano zasadę odpowiedzialności z art. 435 k.c. przytaczając następnie właściwy przepis art. 436 k.c.. Jest to niewłaściwe o tyle, iż Sąd powinien poprzestać na przytoczeniu formuły „art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.” Powyższe nie powoduje jednakże, iż można było podzielić zarzut naruszenia art. 435 k.c.

Odnośnie pozostałych zarzutów, Sąd I instancji prawidłowo odwołał się na regulacji art. 822 k.c., nieprawidłowo natomiast nie odwołał się do obowiązującej regulacji wymienionej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. W tym miejscu należy wskazać, iż celem wymienionej ustawy było nie tylko podniesienie do rangi ustawowej dotychczasowej regulacji ale przede wszystkim kompleksowa regulacja i uporządkowanie prawa ubezpieczeń obowiązkowych, w tym stworzenie definicji legalnych oraz systemu odesłań, ułatwiających funkcjonowanie ubezpieczeń obowiązkowych. Ustawa ta także wypełniała dotychczasowe luki prawne. Ma to istotne znaczenie w niniejszej sprawie, w której szkoda została wyrządzona przez posiadacza pojazdu wolnobieżnego. W takim przypadku odróżnić należy powstanie obowiązku ubezpieczeniowego oraz zakres tego obowiązku. Dla takich pojazdów zgodnie z art. 23 ust 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych przepisy dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych stosuje się od chwili wprowadzenia tych pojazdów do ruchu, przy czym - zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 14 ustawy – „wprowadzenie pojazdu do ruchu” to wprowadzenie pojazdu na drogę rozumianą zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Droga zaś – w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym – do wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Odnośnie zakresu ochrony ubezpieczeniowej, jest ona regulowana dla każdego pojazdu w art. 34 i 35 ustawy. Oba przepisy stanowią, iż odszkodowanie z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, rozszerzając pojęcie „szkoda w związku z ruchem pojazdu” na szkody powstałe podczas i w związku z:

1)wsiadaniem do pojazdu mechanicznego lub wysiadaniem z niego;

2)bezpośrednim załadowywaniem lub rozładowywaniem pojazdu mechanicznego;

3)zatrzymaniem lub postojem pojazdu mechanicznego.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela nie jest zatem zależna, od tego czy zdarzenie powodujące szkodę powstało na drodze w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym, czy też nie. Odpowiedzialność ta zależy wyłącznie od tego, czy szkoda powstała w związku z ruchem pojazdu. Ograniczenie odpowiedzialności ubezpieczyciela jedynie do szkód powstałych na drodze w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym byłoby istotnym ograniczeniem gwarancyjnej zasady ubezpieczeń obowiązkowych.

W powyższego wynika, iż nie można było podzielić zarzutów apelacji, dotyczących naruszenia art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych i art. 822 k.c.

Reasumując apelację należało uznać za niezasadną i na podstawie art. 385 § 1 k.p.c. orzec o jej oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalono na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – na kwotę 300 złotych.

SSO (...)SSO (...)SSR del. (...)

Sygnatura akt VIII Ga 360/15

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

4.  (...)

5.  (...) (...): □ (...)

□(...)

(...)/ (...)

.................................................................................