Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie, VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2015 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa Kredyt I. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko E. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 2 października 2014r. sygnatura akt V GC 349/14.

oddala apelację.

VIII Ga 124/15

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wstępnie zaznaczyć należy, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Strona apelująca- pozwana zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie normy art. 233 § 1 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej oceny w zakresie w jakim sąd I instancji uznał, iż z samej umowy przelewu wierzytelności i nieczytelnego wydruku dotyczącego przelewanych wierzytelności nie wynika, iż doszło do skutecznego przelewu dochodzonej wierzytelności.

Skarżący zarzucił także Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu prawa procesowego to jest normy art 788 k.p.c w związku z art. 97 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe poprzez błędne przyjęcie , iż powód powinien wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu na rzecz następcy prawnego wykazując przejście uprawnień, a nie domagać się wydania osobnego orzeczenia na tą samą wierzytelność , podczas gdy powód nie jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

Wbrew poglądom zaprezentowanym w apelacji strony pozwanej Sąd Rejonowy rzetelnie i wnikliwie przeanalizował materiał dowodowy w płaszczyźnie twierdzeń faktycznych zaprezentowanych przez powoda, następnie ustalił starannie i należycie stan faktyczny sprawy z zachowaniem przepisów o postępowaniu dowodowym i wyczerpująco odniósł się w pisemnych motywach wyroku do spornych kwestii. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są kategoryczne, jasne i adekwatne do treści zebranego w sprawie materiału dowodowego i z tego powodu, Sąd Okręgowy uznaje je za część uzasadnienia własnego orzeczenia, nie znajdując potrzeby ponownego ich szczegółowego przytaczania.

Nie budzi wątpliwości dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materialnoprawna roszczenia powoda oraz zarzutów pozwanego.

W apelacji nie przedstawiono żadnego argumentu, który mógłby w konsekwencji skutkować uwzględnieniem wysłowionych w niej wniosków.

Przechodząc do rozważenia zarzutów błędnych ustaleń faktycznych przez pryzmat ściśle z nimi powiązanych zarzutów wadliwej oceny materiału dowodowego, należy w pierwszym rzędzie wskazać, iż z przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wynika, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W praktyce, jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby na podstawie tego samego materiału dowodowego w równym stopniu można byłoby wysnuć wnioski odmienne. Jedynie w przypadku, gdy brakuje logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo - wbrew zasadom doświadczenia życiowego - nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może zostać skutecznie podważona (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00 LexPolonica nr 3761152; tak też H. P., Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych, LewisNexis 2007. s. 370 - 373).

Zatem dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598). W apelacji pozwanego zabrakło takiego kompleksowego wywodu, który uzasadniałby naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 233 k.p.c. Skarżący formułował ten zarzut odwołał się bowiem do stanu faktycznego, który w jego przekonaniu odpowiadał rzeczywistości, a nie wykazał w rozumowaniu Sądu Rejonowego żadnych uchybień logicznych dyskwalifikujących dokonaną ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne.

Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, iż w niniejszej sprawie powództwo jest nieuzasadnione w całości. Oceniając dokumenty załączone do pozwu
Sąd I instancji słusznie ustalił, iż (...) Bank (...) S.A. w K. i pozwaną E. R. łączyła umowa kredytu ( umowa o korzystanie z limitu kredytowego ) zawarta w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe.

Nie ulega wątpliwości, że wierzyciel (...) Bank (...) S.A. w K. zawarł z pozwaną E. R. umowę kredytu oraz, że wobec nie spłacania przez pozwaną limitu zadłużenia bank pismem z dnia 8 kwietnia 2009 r. wypowiedział umowę i wezwał pozwaną do spłaty powstałego zadłużenia. Na dzień sporządzenia tego pisma kwota wykorzystanej linii kredytowej wynosiła 5.145,93 zł. Następnie w dniu 28 stycznia 2010 r. (...) Bank (...) S.A. w K. wystawił przeciwko E. R. z tytułu umowy o linię kredytową dla małych firm numer D- (...) bankowy tytuł egzekucyjny obejmujący wymagalne zadłużenie w kwocie 5.635,72 zł. Postanowieniem z dnia 07 czerwca 2010r. Sąd Rejonowy w Gorzowie W.., Wydział VIII Egzekucyjny nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez wierzyciela (...) Bank (...) S.A. w K. w dniu 28 stycznia 2010r. numer (...) na rzecz wierzyciela tego przeciwko dłużniczce E. R. całości, z ograniczeniem jej odpowiedzialności do kwoty 7.500 zł. Pierwotny wierzyciel (...) Bank (...) S.A. w K. dysponował zatem już tytułem wykonawczym w postaci bankowego tytułu wykonawczego, obejmującym wierzytelność, której powód dochodzi pozwem w niniejszej sprawie.

Słusznie Sąd Rejonowy ocenił w oparciu o przedłożony materiał dowodowy, iż powód w niniejszym postępowaniu nie wykazał, aby doszło do skutecznego przelewu wierzytelności dochodzonej pozwem. Do pozwu nie dołączono takich dokumentów, z których wynikałby skuteczny przelew szczegółowo opisanej w pozwie wierzytelności. Sama ramowa umowa przelewu wierzytelności i nieczytelny wydruk dotyczący przelewanych wierzytelności nie pozwalają stwierdzić, aby faktycznie doszło do skutecznego pod względem prawnym przelewu wierzytelności. Okoliczność podnoszona w apelacji, iż gdyby nie doszło do skutecznego przelewu wierzytelności, to powód nie otrzymał by danych osobowych dłużnika, nie ma w sprawie znaczenia albowiem umowa przelewu wierzytelności musi być przez Sąd oceniona w oparciu o przedłożone dokumenty, nie zaś w oparciu o jakiekolwiek domniemania. Tym bardziej, że strona pozwana nie brał udziału w postępowania. Należy odnotować, iż ważność przelewu wierzytelności nie została w przepisach kodeksu cywilnego uzależniona od zachowania szczególnej formy prawnej. W treści art. 511 k.c. pisemna forma umowy przelewu wierzytelności została zastrzeżona dla celów dowodowych. Niezachowanie tej formy nie prowadzi do nieważności umowy powodującej przelew, ale powoduje ograniczenia dowodowe w razie ewentualnego sporu cywilnego, dotyczącego tej umowy (por. art. 74 § 1 k.c.); tak też SN w wyroku z dnia 8 lutego 2002 r. (II CKN 1160/99, LEX nr 53160); zob. także wyrok SN z dnia 6 listopada 1972 r. (III CRN 266/72, OSNC 1973, nr 9, poz. 160).

W realiach niniejszej sprawy w świetle braku odpowiednich świadczeń strony pozwanej, trafnie Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż z przedłożonej umowy w żaden sposób nie wynika, aby przelew wierzytelności obejmował zobowiązanie E. R.. Z przedłożonej umowy w szczególności z jej § 4 wynika, iż (...) Bank (...) spółka akcyjna przeniósł na powoda wszystkie wierzytelności wchodzące w skład portfela wierzytelności, które dodatkowo zostały wymienione w załączniku nr 1 do umowy, który to załącznik jako spis wierzytelności w wersji papierowej został wymieniony jako jeden z załączników. Brak jest w sprawie jakichkolwiek dowodów, iż dochodzona niniejszym pozwem wierzytelność została objęta załączoną do pozwu umową przelewu wierzytelności.

Należy także podkreślić, iż w sprawie wskutek niestawiennictwa pozwanej wydano wyrok zaoczny. W art. 339 § 2 k.p.c. określono podstawę faktyczną wyroku zaocznego. Zgodnie z tym przepisem sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. m.in. wyrok SN z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094). Liczne przykłady z judykatury wskazują jednak, że sądy zbyt pochopnie wydają wyroki zaoczne zasądzające powództwo mimo istnienia podstaw do oddalenia (zob. m.in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968, nr 8-9, poz. 142). Należy bowiem podkreślić, że przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego - domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Jednocześnie zaś wymaga podkreślenia, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego; stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 15 września 1967 r. - III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30). Innymi słowy, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo.

Biorąc powyższe pod uwagę trafnie Sąd Rejonowy wskazał, iż w niniejszej sprawie brak jest dowodów aby doszło do skutecznego przelewu wierzytelności.

Zarzuty apelacyjne sprowadzające się do naruszenia przez Sąd Rejonowy normy 788 k.p.c w związku z art. 97 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe choć nie można odmówić im trafności, nie mają znaczenia w niniejszej sprawie. Ich podzielenie przez Sąd Okręgowego nie może prowadzić do uwzględnienia powództwa.

VIII Ga 124/15

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)