Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski (spr.)

Sędziowie: SO Maciej Kawałko

SO Michał Tomala

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Damiana Kordykiewicza

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 r.

sprawy R. K.

o wydanie wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świnoujściu

z dnia 25 sierpnia 2014 r. sygn. II K 82/14

I.  uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej umorzenia postępowania karnego w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego prawomocne skazania R. K. wyrokami opisanymi w pkt. 6, 7 i 8 części wstępnej i w tym zakresie sprawę R. K. przekazuje Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem i 60/100) złotych, w tym 27,60 (dwadzieścia siedem i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej skazanemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją w sprawie o wydanie wyroku łącznego,

IV.  zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1394 / 14

UZASADNIENIE

R. K. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 7 lutego 1996r., w sprawie II K 722 / 95, za czyn kwalifikowany z art. 168 § 1 dkk, popełniony w dniu 21 października 1995r., na karę dwóch lat pozbawienia wolności;

2. Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 25 czerwca 1998r., w sprawie II Kws 198 / 98, za czyn kwalifikowany z art. 87 § 1 kw, popełniony w dniu 12 lutego 1998r., na karę 1.000 zł grzywny;

3. Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 11 maja 2001r. w sprawie II K 422 / 00, za czyny kwalifikowane z: art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 24/25 lipca 2000r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 24/25 lipca 2000r., na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 24/25 lipca 2000r., na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; art. 245 kk w zw. z art. 64 § 1 kk ,popełniony w dniu 24/25 lipca 2000r., na karę roku pozbawienia wolności; art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk ,popełniony w dniu 4 sierpnia 2000r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; za które Sąd wymierzył karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4. Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 7 czerwca 2001r., w sprawie II K 421 / 00, za czyn kwalifikowany z art. 158 § 1 kk, popełniony w dniu 11września 1999r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

5. Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 23 maja 2001r. w sprawie II K 141 / 01, za czyny kwalifikowane z: art. 191 § 2 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 5 grudnia 2000r. na karę 4 lat pozbawienia wolności; art. 217 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 5 grudnia 2000 r. na karę miesiąca pozbawienia wolności; za które Sąd wymierzył mu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności;

- wyrokiem łącznym z dnia 21 sierpnia 2002r., w sprawie o sygn. akt II K 209 / 02, Sąd Rejonowy w Świnoujściu połączył kary opisane w punktach 3, 4 i 5 i wymierzył karę łączną 6 lat pozbawienia wolności;

6. Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 12 lipca 2010r. w sprawie II K 239 / 10, za czyny kwalifikowane z: art. 190 § 1 kk w zb. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, popełniony w dniu 9 maja 2009r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; art. 288 § 1 kk, popełniony w dniu 9 maja 2009r. na karę miesiąca pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, popełnione w okresie od dnia 9 maja 2009r. do dnia 26 lipca 2009r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; art. 193 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, popełniony w dniu 26 lipca 2009r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; za które Sąd wymierzył mu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności;

7. Sądu Rejonowego w Świnoujściu, z dnia 20 września 2010r. w sprawie II K 434 / 10, za czyn kwalifikowany z art. 190 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 9 czerwca 2010 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

- wyrokiem łącznym z dnia 25 października 2010r., w sprawie o sygn. akt II K 550 / 10, Sąd Rejonowy w Świnoujściu połączył kary opisane w punktach 6 i 7 i wymierzył karę łączną 11 miesięcy pozbawienia wolności;

8. Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 14 lutego 2011r. w sprawie II K 314 / 10 za czyn kwalifikowany z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 19 kwietnia 2010r. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności;

11. ( numeracja za Sądem I instancji ) Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 7 marca 2012r. w sprawie II K 39 / 12, za czyn kwalifikowany z: art. 226 § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełniony w dniu 15 lipca 2011r., na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności; art. 207 § 1 kk, popełniony w okresie od dnia 12 kwietnia 2011r. do dnia 15 lipca 2011r., na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; za które Sąd wymierzył mu karę łączną 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby; postanowieniem ww. Sądu z dnia 18 lutego 2014r., sygn. akt II Ko 1658 / 13, zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności;

9. ( numeracja za Sądem I instancji ) Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 19 września 2012 r. w sprawie II K 478 / 12 za czyny kwalifikowane z: art. 190 § 1 kk w zb. z art. 245 kk w zb. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony w okresach od listopada 2011 r. do dnia 11 grudnia 2011 r. i od 19 stycznia 2012 r. do dnia 24 lutego 2012 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 217 § 1 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony od stycznia 2012 r. do dnia 25 lutego 2012 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; art. 157 § 2 kk popełniony w dniu 2 maja 2012 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności; za które Sąd wymierzył karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności;

10. ( numeracja za Sądem I instancji ) Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 7 marca 2013 r. w sprawie II K 756 / 12 za czyny kwalifikowane z: art. 222 § 1 kk w zb. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony w dniu 10 maja 2012 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 21 czerwca 2012 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, popełniony w okresie od kwietnia/maja 2012 r. do dnia 24 czerwca 2012 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełniony w okresie od 2009 r. do dnia 24 czerwca 2012 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; art. 191 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełniony w okresie od dnia 17 stycznia 2012 r. do dnia 21 czerwca 2012 r. na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności; art. 190 § 1 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełniony w okresie od dnia 26 lutego 2012 r. do dnia 24 czerwca 2012 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; za które Sąd wymierzył karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

12. ( numeracja za Sądem I instancji ) Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 26 kwietnia 2010 r. w sprawie II W 69 / 10 za czyn kwalifikowany z art. 119 § 1 kw popełniony w dniu 22 lutego 2010 r. na karę miesiąca ograniczenia wolności.

Sąd Rejonowy w Świnoujściu, wyrokiem łącznym z dnia 25 sierpnia 2014 r., w sprawie o sygn. akt II K 82 / 14:

I. na podstawie art. 85 kk i art. 86 §1 kk kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami:

- Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 7 marca 2012r., sygn. akt II K 39 / 12,

- Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 19 września 2012r., sygn. akt II K 478 / 12 w jego punkcie I i II — połączył i w to miejsce orzekł wobec R. K. karę łączną roku pozbawienia wolności;

II. na poczet orzeczonej w punkcie I kary łącznej zaliczył okres kary odbytej w sprawie II K 478 / 12 w okresie od dnia 19 marca 2013 r. do dnia 16 stycznia 2014 r. oraz od 26 stycznia 2012 r. do dnia 27 stycznia 2012 r. i od dnia 2 maja 2012 r. do dnia 4 maja 2012 r.;

III. na podstawie art. 85 kk oraz art. 86 §1 kk kary orzeczone wyrokami:

- Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 19 września 2012r., sygn. akt II K 478 / 12, w jego punkcie III. oraz

- Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 7 marca 2013r., sygn. akt II K 756 / 12 - połączył i w to miejsce orzekł wobec skazanego R. K. karę łączna dwóch lat i czterech miesięcy pozbawienia wolności;

IV. pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach wymienionych w punktach I i III dyspozytywnej części orzeczenia — pozostawił ich odrębnemu wykonaniu;

V. w zakresie kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Świnoujściu w sprawach:

- II K 422 / 00, II K 421 / 00, II K 141 / 01 oraz

- II K 239 / 10 i II K 434 / 10 - postępowanie kamę umorzył na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk;

VI. w zakresie kar oraz środków zapobiegawczych orzeczonych w sprawach:

- II K 722 / 95 i II K 314 / 10,

- II Kws 198 / 98 oraz II W 69 / 10,

- II Kp 372 / 09, II Kp 183 / 10 oraz II Kp 543 / 11 — postępowanie karne umorzył na podstawie art. 572 kpk;

VII. kosztami związanymi z wydaniem wyroku łącznego obciążył Skarb Państwa;

VIII. przyznał od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. R. w Ś. kwotę 120 złotych (plus podatek VAT), tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu przed Sądem I instancji.

Apelację od powyższego wyroku łącznego wniosła obrońca skazanego R. K..

Zaskarżając powyższy orzeczenie w części obejmującej orzeczoną karę, zarzuciła mu:

1. brak zastosowania przez Sąd w punkcie III wyroku zasady absorpcji;

2. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej skazanemu R. K., poprzez wymierzenie skazanemu kary podczas, gdy dla osiągnięcia celów kary uzasadnionym jest orzeczenie jej w niższym wymiarze przy zastosowaniu zasad pełnej absorpcji.

Wskazując na powyższy zarzut, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie zasady pełnej absorpcji, a nadto nieobciążanie skazanego R. K. kosztami postępowania odwoławczego z powodu trudnej sytuacji materialnej skazanego wynikającej z faktu długotrwałego odbywania kary pozbawienia wolności i braku odpłatnego zatrudnienia na terenie Zakładu Karnego w G.. Jednocześnie wniosła o zasądzenie kosztów obrony udzielonej skazanemu R. K. z urzędu przed Sądem II instancji według norm przepisanych, albowiem koszty takie nie zostały uiszczone ani przez skazanego ani przez żadną inną osobę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zainicjowana wywiedzionym przez obrońcę skazanego środkiem odwoławczym kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku doprowadziła do jego uchylenia w części dotyczącej umorzenia postępowania karnego w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego prawomocne skazania R. K. wyrokami opisanymi w punktach 6, 7 i 8 części wstępnej i w tym zakresie sprawę tego skazanego przekazano Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Tymczasem argumentacja powołana na poparcie zarzutów postawionych przez obrońcę skazanego, a dotycząca rozstrzygnięcia w przedmiocie rozmiaru kar łącznych, nie przekonywała, prowadząc tym samym do utrzymania w tym zakresie wyroku Sądu Rejonowego w mocy.

Niezależnie zatem od treści wniosku sformułowanego w apelacji, Sąd Okręgowy w Szczecinie dostrzegł nieprawidłowości w wyrokowaniu Sądu I instancji w sferze stosowania przez ten Sąd prawa materialnego, których ranga musiała skutkować kasatoryjnym orzeczeniem w tym zakresie – niezależnie od granic zaskarżenia i charakteru zarzutu. Takiego rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego, w realiach tej sprawy, wymagała zasada wyrażona w art. 440 kpk, która nie pozwala na utrzymanie w mocy orzeczenia rażąco niesprawiedliwego. O takim charakterze wyroku Sądu Rejonowego przesądzało naruszenie prawa materialnego w postaci art. 85 kk, którego Sąd orzekający się dopuścił.

Badając trafność zaskarżonego wyroku łącznego, Sąd II instancji stwierdził, że o ile Sąd meriti poddał pod rozwagę wszystkie skazania, prawidłowo je odczytując, to jednak umarzając na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk postępowanie karne odnośnie kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 12 lipca 2010r. w sprawie II K 239 / 10 ( punkt 6. ) oraz Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 20 września 2010r. w sprawie II K 434 / 10 ( punkt 7. ) – objętych wyrokiem łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy w Świnoujściu w dniu 25 października 2010r., sygn. akt II K 55 / 10 – nie dostrzegł, że - w myśl zasady sformułowanej w art. 85 kk - czyn objęty wyrokiem Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 14 lutego 2011r., sygn. akt II K 314 / 10 został popełniony w dniu 19 kwietnia 2010r. ( punkt 8. ), tj. zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny, wyrok - w tym przypadku wyrok Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 12 lipca 2010r. w sprawie II K 239 / 10 ( punkt 6. ). Tym samym kara wymierzona tym wyrokiem ( punkt 8. ) również podlegała połączeniu z karami połączonymi z pierwszym chronologicznie wyrokiem ( punkt 6. z punktem 7. ). W tej sytuacji, zastosowanie winna znaleźć reguła z art. 575 § 1 kpk, która stwierdza, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodzi potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny traci moc. Mając na uwadze powyższe, nie sposób było zaakceptować rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego o umorzeniu postępowania karnego w tym zakresie, w związku z czym Sąd I instancji należało zobligować do ponownego rozpoznania sprawy w przedmiocie wydania wyroku łącznego odnośnie powołanych powyżej wyroków. W pozostałym zakresie, Sąd meriti podjął trafne i respektujące zasady wyrażone w rozdziale 60 Kodeksu postępowania karnego oraz rozdziale IX Kodeksu karnego rozstrzygnięcia.

Nie kwestionując powyższego, autorka apelacji sprzeciwiła się zasadności rozmiaru wymierzonych skazanemu w punktach I i III dyspozytywnej części orzeczenia kar łącznych, odnośnie których Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do zastosowania zasady absorpcji. Z tym stanowiskiem nie sposób się zgodzić.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że wysokość orzeczonych w punktach I i III dyspozytywnej części wyroku łącznego kar łącznych mieści się w granicach przewidzianych w art. 86 § 1 kk. Wbrew sugestiom apelującej, Sąd I instancji oznaczając owe granice w przypadku opisanego w punkcie III dyspozytywnej części orzeczenia postąpił słusznie i prawidłowo uznając, że suma kar jednostkowych wynosi 38 miesięcy pozbawienia wolności, a kara najsurowsza stanowiąca dolną granicę wynosi rok i 4 miesiące. Kwestionując jedynie obliczenie górnej granicy tej kary łącznej, obrońca zamiast, zgodnie z wymogami art. 86 § 1 kk, zsumować „ kary wymierzone za poszczególne przestępstwa ” ( tzw. jednostkowe ), oparła swoje wyliczenia na karze łącznej wymierzonej poprzednim wyrokiem, które to postąpienie nie znajduje uzasadnienia w treści stosownych przepisów prawa, ani judykaturze. Sąd Najwyższy jednoznacznie rozstrzygnął tę kwestię stwierdzając, że „ orzeczona kara łączna może być mniej korzystna dla skazanego, także wtedy, gdy postępowanie w tym przedmiocie toczy na wniosek skazanego. Połączeniu podlegają bowiem nie kary jednostkowe wymierzone poszczególnymi wyrokami i kary łączne orzeczone w takich wyrokach, lecz po rozwiązaniu kary łącznej wszystkie kary jednostkowe i właśnie one wyznaczają dolną granicę kary łącznej w wyroku łącznym ( najsurowsza kara jednostkowa ), jak i jej górą granicę ( suma wszystkich kar jednostkowych i ustawowa górna granica kary określonego rodzaju ) – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2012 r., III KK 52/12, LEX nr 1220872. W konsekwencji, stanowisko Sądu meriti należało zaaprobować.

Wbrew dalszej ocenie skarżącej, dobór metody łączenia oraz ostateczny rozmiar kar łącznych nie raził swoją niewspółmierną surowością, a okoliczności, także w postaci akcentowanej przez autorkę apelacji, poprawy zachowania skazanego ( tj. przestrzeganie porządku i dyscypliny w zakładzie karnym ), uczestnictwo w programie readaptacji społecznej i zajęciach sportowych, brak deklaracji o przynależności do podkultury przestępczej oraz utrzymywanie kontaktu z rodziną, zostały w sposób odpowiedni wyważone wraz z pozostałymi przesłankami współdecydującymi o wymiarze kary łącznej. Otóż Sąd Rejonowy dokonując wyboru zasady łączenia kar, słusznie oparł się na ocenie charakteru istniejącego pomiędzy przestępstwami związku przedmiotowo-podmiotowego i czasowego, a nadto, w drugiej kolejności, wziął pod uwagę okoliczności, które zaistniały już po wydaniu uprzednich wyroków, a dotyczyły osoby skazanego. Jakkolwiek przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest stosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak są to rozstrzygnięcia skrajne, które znajdują zastosowanie w zupełnie wyjątkowych sytuacjach ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2008, II Aka 129/08, Lex 466456 ). Rozważając możliwość zastosowania wobec R. K. zasady absorpcji, Sąd meriti prawidłowo nie stwierdził żadnych szczególnych okoliczności za tym przemawiających, a te wymienione przez obrońcę nie są tego rodzaju, by uzasadniały stosowanie tej wyjątkowej jednak metody. Tożsamość przedmiotowa czynów nie jest wielka, albowiem skazany dopuszczał się przestępstw różnorodnych rodzajowo ( przeciwko wolności, przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego, przeciwko rodzinie i opiece, przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, przeciwko życiu i zdrowiu, itd.). Nie sposób też przeczyć, że i rozciągłość czasowa przedmiotowych czynów nie jest bliska, skoro przypada na niemalże trzyletni okres w przypadku czynów objętych karą łączną w punkcie III części dyspozytywnej wyroku, a w punkcie I – niemalże rok. Już tylko te podstawowe dyrektywy wymiaru kary łącznej nie uzasadniały stosowania wobec skazanego pełnej absorpcji, a przecież Sąd zobligowany był uwzględnić również i inne okoliczności, jak chociażby wielość popełnionych przestępstw, czy opinię o skazanym z zakładu karnego.

Mając na względzie fakt, że połączenie kar wymierzonych odrębnymi wyrokami pełni przede wszystkim rolę praktyczną, gdyż pozwala na swoiste wyeliminowanie „ konkurencji ” kar w postępowaniu wykonawczym, a nadto, umożliwia właściwe podsumowanie odpowiedzialności sprawcy, a instytucja kary łącznej nie jest i nie może być formą automatycznego łagodzenia odpowiedzialności karnej, albowiem trudno przyjąć, aby zasadnym było premiowanie skazanego ulgą za to, że dopuścił się szeregu przestępstw, nader istotnym jest ustalenie Sądu a quo o wielości popełnianych przez skazanego czynów zabronionych ( związanych często z przemocą fizyczną i psychiczną oraz agresją ), co czyni uprawnionym wniosek tego Sądu o niepoprawności sprawcy i stosunkowo niewielkim znaczeniu podejmowanych przez niego działań w postaci uczestnictwa w readaptacji i zajęciach, jak i poprawnego zachowania w zakładzie karnym ( które jest regulaminową powinnością osadzonego, a poprzednio wskazywano na jego naganne zachowanie ), czy utrzymywaniu kontaktu z rodziną - na jego całościową postawę. Sąd Rejonowy dostrzegł zatem korzystne przejawy w zachowaniu skazanego, lecz, jak słusznie konstatowano, dotychczasowy jego tryb życia świadczy jednak o jego demoralizacji i nieskuteczności uprzednio stosowanych kar. Nie trzeba zatem przekonywać, iż okoliczność ta nie przemawia za orzeczeniem nadmiernie łagodnej kary łącznej.

Reasumując, apelującemu nie udało się podważyć trafności i zasadności decyzji Sądu meriti w zakresie wymiaru orzeczonych kar łącznych. Podzielając argumentację Sądu Rejonowego, wymierzone kary należało uznać za sprawiedliwe i adekwatne do okoliczności niniejszej sprawy, a zastosowanie systemu asperacji za właściwe i uzasadnione. Wymiaru tych kar, odpowiednio w postaci roku pozbawienia wolności przy uwzględnieniu granic od sześciu miesięcy do roku i ośmiu miesięcy oraz dwóch lat i czterech miesięcy pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu granic od roku i czterech miesięcy do trzech lat i dwóch miesięcy, nie można natomiast uznać za surowy, a tym bardziej rażąco.

Mając na uwadze powyższe rozważania, na mocy art. 437 § 2 kpk, do której to decyzji Sąd odwoławczy był uprawniony na mocy art. 440 kpk, zaskarżony wyrok we wskazanym w sentencji zakresie należało uchylić i przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, w pozostałej części zaś utrzymać w mocy (art. 437 § 1 kpk).

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze ( tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 635 z późn. zm. ) oraz § 14 ust. 5 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ) należało zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. R. kwotę 147,60 zł, w tym 27,60 zł podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony skazanego z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją w sprawie o wydanie wyroku łącznego.

Sąd Okręgowy w oparciu o zasadę słuszności wyrażoną w przepisie art. 624 § 1 in fine kpk zwolnił skazanego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze.

SSO Maciej Kawałko SSO Ryszard Małachowski SSO Michał Tomala