Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

II Ca 1127/12 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Szczecinie z 2013-03-21

Sygn. akt II Ca 1127/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Dorota Gamrat - Kubeczak (spr.)

Sędziowie:

SSO Marzenna Ernest

SSR del. Jakub Idziorek

Protokolant:

sekr. sądowy Małgorzata Idzikowska-Chrząszczewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2013 roku w S.

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko Gminie (...)

o ustalenie

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie

z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt I C 1549/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki K. W. na rzecz pozwanej Gminy (...) kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 1127/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia z dnia 21 czerwca 2012 r. w S. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. W. przeciwko Gminie (...) o ustalenie oddalił powództwo (pkt I); 2. zasądził od powódki K. W. na rzecz pozwanej Gminy (...) kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następującym stanie faktycznym:

W dniu 5 czerwca 1975 r. została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...) w S.. Najemcą mieszkania została M. W. (1), matka powódki K. Z.W.. Powódka zamieszkała w tym lokalu wraz z matką w 1975 r. M. W. (1) zmarła w 1996 r. W stosunek najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego wstąpiła powódka. Syn powódki M. W. (2) zamieszkiwał w tym lokalu mieszkalnym od urodzenia. Około 2001 r. powódka K. Z.W. wyprowadziła się z mieszkania położonego w S. przy ulicy (...) i zamieszkała w nieruchomości położonej w S. przy ulicy (...). Jest to budynek trzykondygnacyjny — piwnica, parter i piętro. Na parterze znajduje się lokal użytkowy, który powódka wynajmuje osobie trzeciej, a na piętrze znajdują się pomieszczenia mieszkalne, w tym aneks kuchenny i łazienka. Nieruchomość stanowi współwłasność powódki i jej syna. Pomimo wyprowadzenia się ze spornego lokalu mieszkalnego powódka nadal opłacała czynsz najmu za sporne mieszkanie. Uprzednio w tej nieruchomości zamieszkiwał przez pewien okres syn powódki M. W. (2) wraz z ojcem. W 2003 r. do spornego lokalu mieszkalnego wprowadziła się żona M. W. (2)J. W.W. i ich wspólne dziecko. Obecnie pomiędzy powódka jej synem i żoną syna istnieje konflikt. Syn powódki nie utrzymuje kontaktów z matką od około 8 lat. Przyczyną tego jest nieakceptowanie przez powódkę choroby córki syna — wnuczki, która cierpi na zespół (...). M. W. (2) nadal zamieszkuje w spornym lokalu mieszkalnym. Jego żona wraz z dziećmi z uwagi na obawę przed powódką, która groziła jej uszkodzeniem ciała, przebywa aktualnie u swoich rodziców w S.. Obecnie w spornym lokalu mieszkalnym nie ma rzeczy powódki, chociaż posiada ona klucze do tego mieszkania.

W dniu (...) syn powódki M. W. (2) złożył u pozwanej wniosek o zawarcie z nim umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...), wskazując, że powódka nie zamieszkuje w tym lokalu od około 7 lat. Ponadto wskazała, że zamieszkuje w tym lokalu od urodzenia, a obecnie mieszka w nim wraz z żoną J. W.W. i dwójką dzieci. Wniosek taki ponowił pismem z dnia 4 lipca 2011 r. Po otrzymaniu w/w wniosku pozwana podjęła działania mające na celu ustalenie, kto zamieszkuje w lokalu mieszkalnym położonym w S. przy ulicy (...). Pracownicy pozwanej rozpytali M. W. (2), J. W.W., H. H. i Z. B. na okoliczność zamieszkiwania powódki w spornym lokalu mieszkalnym oraz udali się do nieruchomości położonej w S. przy ulicy (...). Na skutek tych czynności pozwana ustaliła, że powódka od lat nie zamieszkuje w spornym lokalu mieszkalnym. Od czasu wszczęcia przez pozwaną postępowania wyjaśniającego powódka zaczęła przychodzić do spornego lokalu mieszkalnego.

Oświadczeniem z dnia 14 kwietnia 2011 r. wynajmujący Gmina M. Szczecin wypowiedziała powódce K. Z.W. umowę najmu spornego lokalu mieszkalnego. Jako uzasadnienie wypowiedzenia umowy najmu pozwana wskazała okoliczność, że powódka nie zamieszkuje w najmowanym lokalu mieszkalnym przez okres ponad 12 miesięcy — art. 11 ust. 3 pkt I ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (...).

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo o ustalenie, że wypowiedzenie umowy najmu powódce K. Z.W. przez pozwaną Gminę M. Szczecin jest bezskuteczne - za nieuzasadnione.

Podstawą prawną powództwa była treść przepisu art. 189 k.p.c. w zw. z art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Sąd Rejonowy wskazał, iż powódka posiada interes prawny w ustaleniu, że wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego jest bezskutecznie, albowiem właściciel mieszkania pozwana Gmina M. Szczecin kwestionuje to prawo, co wynika z oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy najmu, co oznacza, że zdaniem pozwanej powódka nie ma już tytułu prawnego do zajmowania. Przy czym Sąd Rejonowy podkreślił, iż z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że powódka od około 2001 r. nie zamieszkuje w spornym lokalu mieszkalnym, a więc ziściła się powołana przez pozwaną podstawa wypowiedzenia umowy najmu w postaci niezamieszkiwania najemcy w lokalu mieszkalnym przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, co uprawniało pozwaną do wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego. Fakt wyprowadzenia się powódki ze spornego mieszkania i niezamieszkiwanie przez okres dłuższy niż ł2 miesięcy wynikał z zeznań świadków M. W. (2), J. W.W., H. H. i Z. B.. Zeznania tych świadków Sąd uznał za wiarygodne i mogące stanowić podstawę powyższych ustaleń faktycznych, tym bardziej, że świadkowie H. H. i Z. B. to osoby obce w stosunku do powódki. Sąd przy ustaleniu stanu faktycznego pominął dowodów z zeznań świadka W. P.. Zeznania tego świadka Sąd uznał za niewiarygodne. Również za niewiarygodne Sąd I instancji uznał zeznania samej powódki, która jako istotnie zainteresowana wynikiem postępowania zeznała nieprawdę odnośnie zamieszkiwania w spornym lokalu mieszkalnym, biorąc pod uwagę pozostałe dowody przeprowadzone w niniejszym postępowaniu, w tym zeznania świadków, poza świadkiem W. P..

Powyższe orzeczenie apelacją zaskarżyła strona powodowa wnosząc o zmianę wyroku poprzez:

a) ustalenie, iż wypowiedzenie powódce umowy najmu lokalu nr (...) przy ulicy (...) w S. dokonane pismem z 14 kwietnia 2011 Zarządu (...) w S. jest bezskuteczne,

b) zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki poniesionych przez nią kosztów postępowania w wysokości 707 zł,

oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego łącznej kwocie 393 zł.

Skarżonemu wyrokowi apelująca zarzuciła:

1. błędne przyjęcie, iż powódka zrezygnowała z zamieszkiwania w lokalu nr (...) przy ulicy (...) w S. i to od toku 2001, albowiem do jej kłopotów związanych z przebywaniem w mieszkaniu doszło na skutek działania jej syna M. W. (2) oraz synowej J. W.W.,

2. naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w zakresie zeznań świadków oraz dokumentów złożonych przez stronę pozwaną.

Apelująca wskazała, iż dowody zgromadzone w postępowaniu sądowym świadczą o konkretnym zamiarze syna i synowej powódki pozbawienia jej prawa do lokalu i podjęcia działań zmierzających do zawarcia umowy najmu z inną osobą, aczkolwiek brak jest podstaw, aby organ gminy mógł w razie stwierdzenia wygaśnięcia prawa najmu zadośćuczynić prośbie konkretnej osoby. Tymczasem z pisma z 15 lipca 2011 wystosowanego przez (...) niezwłocznie po złożeniu wniosku przez M. W. (2) (k. 30) wynika, iż strona pozwana poczyniła kroki zmierzające do zawarcia z nim umowy, podczas gdy uprzednio pomimo wniosku z 11 maja 2011 i skargi z 13 maja 2011 odmówiono udostępnienia stronie powodowej dokumentów będących podstawą dla wypowiedzenia urnowy najmu. Swoje orzeczenie Sąd Rejonowy oparł na dowodach zaoferowanych przez stronę pozwaną, pomimo iż budzą one istotne wątpliwości. Apelująca zarzuciła, iż nie wiadomo na jakiej podstawie Sąd uznał zeznania świadka W. P. za niewiarygodne i pominął ten dowód.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie i przyznanie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, a ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materialne dowodowym, którego ocena nie wykracza poza granice wskazane w art. 233 § 1 kpc i Sąd Odwoławczy w całości je uznaje i podziela.

Z uwagi na zarzuty apelacji pochylić należy się przede wszystkim nad dokonaną przez Sądu Rejonowy oceną skuteczności wypowiedzenia umowy najmu.

Otóż zgodnie z art. art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego - Właściciel lokalu, w którym czynsz jest niższy niż 3 % wartości odtworzeniowej lokalu w skali roku, może wypowiedzieć stosunek najmu z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia, z powodu niezamieszkiwania najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd I instancji wbrew wywodom apelacji dało podstawy do przyjęcia skuteczności wypowiedziana umowy najmu powódce w oparciu o wskazany wyżej przepis. Powyższa konstatacja oparta jest na nie budzącym wątpliwości materiale dowodowym, w szczególności na dowodach z zeznań świadków. W tych okolicznościach zarzut przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów uznać należy za bezzasadny.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Zdaniem Sądu Odwoławczego ocena wiarygodności i mocy dowodów zgromadzonych w sprawie, a dokonana przez Sąd Rejonowy była prawidłowa i nie budziła zastrzeżeń z punktu widzenia logiki i zasad doświadczenia życiowego – nie przesądza o wadliwości stanowiska zajętego przez Sąd Rejonowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., IC CKN 1316/00, Lex nr 80273). Tylko w wypadku gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Podstawy jako naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie uzasadnia wywód przedstawiający odmienną ocenę szczegółowych faktów składających się na stan faktyczny stanowiący jako całość podstawę orzeczenia co do istoty sprawy, choćby ten wywód odpowiadał regułom logiki. Wiarygodność i moc poszczególnych dowodów nie podlega klasyfikacji parametrycznej, stąd przekonanie uczestników postępowania może być odmienne od przekonania składu orzekającego. Rozwiązanie pozornej sprzeczności istnienia dwóch usprawiedliwionych sądów (mniemań) tkwi w ustawowym przyznaniu kompetencji składowi orzekającemu ustalenia według swobodnego uznania, którą spośród prawdopodobnych wersji uznaje za prawdziwą. Dlatego też przedstawianie w odwołaniu własnej oceny wiarygodności dowodów może mieć wartość tylko w takim zakresie, w jakim uzasadnia zarzut naruszenia wymienionych w art. 233 § 1 k.p.c. reguł oceny zgromadzonego materiału.

Nie sposób zatem wnioskowaniu Sądu Rejonowego postawić zarzutu naruszenia logiki czy doświadczenia życiowego. Słusznie Sąd ten zważył, iż powódka od co najmniej 12 miesięcy nie zamieszkiwała w spornym lokalu, a swoje potrzeby mieszkaniowe zaspakajała w nieruchomości położonej w S. przy ul. (...).

Za naruszeniem art. 233 kpc nie przemawia fakt, iż sąd odmówił wiary zeznaniom świadka W. P.. Warto bowiem ponownie podkreślić, iż świadek ten zeznawał w opozycji do zeznań innych osób, w tym zupełnie postronnych świadków H. H. i Z. B.. Zeznania tych ostatnich korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, potwierdzającym fakt niezamieszkiwania powódki w lokalu przy ul. (...). O ile zeznania świadków, mogły być nieznacznie rozbieżne co do momentu kiedy powódka opuściła ww. nieruchomości (co jednak tylko potwierdza wiarygodność zeznań świadków), to jednak potwierdzają, iż powódka przez okres co najmniej 12 miesięcy od chwili wypowiedzenia umowy najmu nie zamieszkiwała w sporym lokalu. Wskazać przy tym należy, że świadek W. P. ostatecznie zeznał, że cierpi na zaniki pamięci i nie wie kto mieszkał w spornym lokalu. Warto również zaznaczyć, iż sąd prowadził własne postępowanie dowodowe i o ile w treści protokołów zaprezentowanych przez pozwaną istnieją pewne rozbieżności, na które wskazuje apelujący, to właśnie w ramach tegoż postępowania sąd je wyjaśnił. Prawidłowości zarzutów apelacji nie potwierdza również okoliczność, iż syn oraz synowa, w ocenie powódki, zmierzali do pozbawienia tej ostatniej prawa najmu. Bez głębszego wdawania się w polemikę z tymi twierdzeniem autora apelacji należy podkreślić, iż zeznania M. W. (2) i jego żony, nie były wyłącznym dowodem na jakim oparł się Sąd I instancji. Nadto doświadczenie życiowe wskazuje, że gdyby powódka rzeczywiście zamieszkiwała w spornym lokalu ze swoim synem oraz jego rodziną – z uwagi na brak podstaw prawnych i faktycznych, jej syn nie wystąpiłby z wnioskiem o zawarcie umowy najmu.

Reasumując, Gmina ma obowiązek gospodarowania mieniem komunalnym zgodnie z przepisami prawa oraz interesami mieszkańców lokalnej społeczności. Ustalony fakt niezamieszkiwania powódki w mieszkaniu oddanym jej najem przez okres co najmniej 12 miesięcy świadczy o możliwości zaspokajania jej potrzeb mieszkaniowych poza lokalem komunalnym. Zatem może on służyć innej, potrzebującej rodzinie. Podkreślić przy tym należy, że niniejsze postępowanie nie dotyczyło uprawnienia syna i synowej powódki do przedmiotowego lokalu, a skuteczności wypowiedzenia umowy najmu dokonanego powódce.

Mając na uwadze powyższe na mocy art. 386 kpc należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98 kpc oraz w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców pranych oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2002 r. nr 163 poz. 1349).

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Żaneta Michalak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację:  Dorota Gamrat-Kubeczak,  Marzenna Ernest ,  Jakub Idziorek
Data wytworzenia informacji: