Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:SSO Dorota Gamrat-Kubeczak

Sędziowie:SO Iwona Siuta

SO Robert Bury (spr.)

Protokolant:sekr. sąd. Dorota Szlachta

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2014 roku w S. sprawy z powództwa M. R.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej G. (...) w S. i (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną Wspólnotę Mieszkaniową G. (...) w S. od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 30 września 2013 roku w sprawie I C 1661/10

oraz zażalenia powoda na postanowienie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 30 września 2013 roku w sprawie I C 1661/10

1.  zmienia zaskarżony wyrok na skutek apelacji pozwanej w ten sposób, że:

a.  w punkcie III. - oddala powództwo wobec pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej G. (...) w S.;

b.  w punkcie VI. - zasądza od powoda M. R. na rzecz pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej G. (...) w S. kwotę 2.417 zł (dwóch tysięcy czterystu siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

c.  w punkcie IX. - nakazuje pobrać od M. R. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 1225 zł (jednego tysiąca dwustu dwudziestu pięciu złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej G. (...) w S. kwotę 2.700 zł (dwóch tysięcy siedmiuset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  zmienia zaskarżony wyrok na skutek zażalenia powoda w punkcie V. w ten sposób, że zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda M. R. kwotę 4.075,85 zł (czterech tysięcy siedemdziesięciu pięciu złotych i osiemdziesięciu pięciu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  oddala zażalenie w pozostałym zakresie;

5.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda kwotę 90 zł (dziewięćdziesięciu złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

Sygn. akt II Ca 170/14, II Cz 320/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wyrokiem z dnia 30 września 2013 roku zasądził od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda M. R. kwotę 24.536,32 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 sierpnia 2010 roku, zasądził od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej G. (...) w S. na rzecz powoda kwotę 30.000 zł z ustawowymi odsetkami i oddalił powództwa dalej idące wobec obu pozwanych. Po ostatecznej zmianie przedmiotowej powództwa powód domagał się od ubezpieczyciela świadczenia odpowiadającego wysokości szkody powstałej w lokalu mieszkalnym stanowiącym jego własność wskutek zalania. Przedmiotem roszczenia skierowanego przeciwko wspólnocie mieszkaniowej uczyniono żądanie zapłaty odszkodowania z tytułu utraconych korzyści, które powód uzyskałby, gdyby nie zalanie jego lokalu, za które to zdarzenie odpowiedzialność ma ponosić właśnie wspólnota mieszkaniowa.

Sąd ustalił, że powód jest właścicielem lokalu mieszkalnego, położonego w S. przy ul. (...), składającego się z dwóch pokoi, kuchni i łazienki o łącznej powierzchni użytkowej 48 m2, a tym samym członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej G. (...) przy ul. (...) w S.. Lokal posadowiony jest na ostatniej kondygnacji budynku i wykończony w wysokim standardzie. W dniu 06.01.2010 roku powód zawarł ze swoim znajomym P. Ł., zamieszkałym w S., a przebywającym w dacie zawarcia umowy w Irlandii, umowę zatytułowaną „Przedwstępna umowa najmu lokalu mieszkalnego”, która była umową najmu lokalu mieszkalnego. Na mocy tej umowy wynajmujący zobowiązał się oddać najemcy lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) na cele mieszkaniowe w dniu 01.03.2010 roku. Strony ustaliły czynsz najmu na kwotę 2500 zł miesięcznie, zaś wszelkie koszty związane z eksploatacją lokalu przez cały okres najmu miał ponosić najemca wg wskazań dostawców usług i w terminach tam wskazanych. Umowa miała obowiązywać od 01.03.2010 roku do 01.03.2013 roku. W umowie nie przewidziano okoliczności, które uprawniałyby jedną ze stron do jej wypowiedzenia. Powód pokwitował odbiór od P. Ł. kwoty 5.000 zł. P. Ł. w okresie podpisania umowy pracował z żoną w Irlandii, przyjeżdżając raz w miesiącu na tydzień do Polski. Podczas pobytu w Polsce mieszkał bądź u teściowej, bądź w brata, bądź u swojej mamy, w związku z czym planował wynająć mieszkanie. Ponadto już w styczniu 2010 roku zamierzał wrócić na stałe do Polski, co jednak nastąpiło dopiero w marcu 2011 roku.

23 lutego 2010 roku doszło do zalania lokalu mieszkalnego powoda, przyczyną był topniejący śnieg i lód zalegający na dachu budynku, który przedostawał się do lokalu na skutek nieszczelności pokrycia dachowego budynku. W wyniku zdarzenia zniszczeniu albo uszkodzeniu uległo szereg elementów wyposażenia lokalu powoda. W chwili powstania szkody Wspólnota Mieszkaniowa G. (...) korzystała z ochrony odpowiedzialności cywilnej udzielonej przez (...) spółkę akcyjną w W..

Pod koniec lutego 2010 roku, gdy P. Ł. przyjechał do Polski, dowiedział się o zalaniu mieszkania, które wynajął od powoda. Nie wyraził zgody na korzystanie z lokalu w stanie po zalaniu i podczas remontu, P. Ł. i powód złożyli oświadczenie o zgodnym rozwiązaniu umowy najmu ze względu na zalanie lokalu mieszkalnego, a M. R. oddał P. Ł. kwotę 5.000 zł.

Ostatecznie pozwany (...) wypłacił powodowi odszkodowanie za szkodę wywołaną koniecznością naprawy zalanego lokalu w kwocie 15.089,80 zł. W ocenie Sądu I instancji, wartość niezbędnych prac naprawczych niezbędnych do przywrócenia lokalu do stanu technicznego sprzed jego zalania wyniesie 43.028,33 zł.

Sąd I instancji stwierdził, że wina pozwanej wspólnoty nie stanowiła okoliczności spornej, podobnie odpowiedzialność pozwanego (...) w ramach umowy OC, przy czym tego pozwanego za szkodę związaną z przywróceniem lokalu do stanu sprzed zdarzenia. Przy ostatecznym kształcie roszczeń powoda uznano, że żaden z pozwanych nie kwestionował zarówno odpowiedzialności pozwanej wspólnoty za szkodę w postaci zalania mieszkania powoda oraz istnienia związku przyczynowego między tym zdarzeniem a powstaniem szkody w majątku powoda, jak i gwarancyjnej odpowiedzialności pozwanego (...). Sąd Rejonowy ustalił wysokość kosztów przywrócenia lokalu do stanu sprzed szkody na podstawie opinii biegłego sądowego. Ubezpieczyciel zapłacił odszkodowanie w kwocie 15.089,80 zł, pozostaje względem powoda zobowiązany do świadczenia odszkodowania obejmującego wartość niezbędnych prac naprawczych w lokalu w kwocie 23.987,32 zł. Na należne powodowi odszkodowanie zaliczeniu podlegał wydatek w kwocie 549 zł, poniesiony w celu uzyskania wyceny szacunkowych kosztów remontu lokalu. Odsetki zasądzono zgodnie z art. 817 § 1 i 2 k.c. Orzekając o kosztach procesu stwierdzono, że na poniesione przez powoda koszty składała się połowa uiszczonej opłaty od pozwu w kwocie 275 zł, połowa wynagrodzenia radcy prawnego w kwocie 1.200 zł, określona na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, połowa uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.500 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Na poniesione przez pozwanego (...) koszty składało się wyłącznie wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 2.400 zł. Koszty rozdzielono stosownie do art. 100 k.p.c.

W odniesieniu do roszczenia zgłoszonego w stosunku do wspólnoty mieszkaniowej Sąd ustalił, że powoda i P. Ł. łączyła umowa najmu lokalu. W ocenie Sądu świadek, jak i powód, spójnie i logicznie przedstawili okoliczności zawarcia umowy, jak i jej rozwiązania, a Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wiarygodności tych dowodów. Uznano, że powód wykazał z dużym prawdopodobieństwem, że poniósł szkodę w postaci utraconych korzyści majątkowych, bowiem gdyby nie zalanie, lokal zostałby wynajęty przez świadka P. Ł., który w zamian płaciłby powodowi kwotę 2500 zł miesięcznie.

Na poniesione przez powoda koszty procesu przeciwko wspólnocie zaliczono połowę uiszczonej opłaty od pozwu kwocie 275 zł, połowę wynagrodzenia radcy prawnego w kwocie 1.200 zł, połowę uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Postanowienia w przedmiocie kosztów procesu zawarte w wyroku zostały zaskarżone zażaleniem przez stronę powodową, która domagała się zmiany przez zasądzenie od pozwanego (...) S.A. na rzecz powoda kwoty 4.075,85 zł, zmiany przez zasądzenie od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej G. (...) na rzecz powoda kwoty 2.683,50 zł. W ocenie skarżącego art. 105 k.p.c. może być stosowany w przypadku istnienia po stronie pozwanej współuczestnictwa formalnego bądź materialnego, tymczasem w niniejszej sprawie stosunek współuczestnictwa, w rozumieniu kodeksowym, po stronie pozwanej nie zaistniał. Pozwani domagali się oddalenia zażalenia, przy czym wspólnota nie zgłosiła wniosku o zwrot kosztów postępowania zażaleniowego.

Wyrok w części orzekającej wobec Wspólnoty Mieszkaniowej został zaskarżony apelacją przez tę pozwaną. Apelująca domagała się uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu celem jej dalszego prowadzenia z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy, ewentualnie zmiany wyroku w zaskarżonej części i oddalenia powództwa wobec pozwanej Wspólnoty. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1.  nierozpoznanie istoty sprawy przez nieustalenie przez Sąd I instancji, co było przyczyną zalania mieszkania powoda, na czym polegała bezprawność zachowania pozwanej skutkująca szkodą po stronie powoda, jak również nieustalenie związku przyczynowego pomiędzy bezprawnością zachowania pozwanej a szkodą powoda, tj. nieustalenie podstawowych przesłanek odpowiedzialności deliktowej,

2.  naruszenie art. 415 k.c. przez stwierdzenie, że pozwana ponosi winę w zalaniu mieszkania powoda, podczas gdy powód nie wykazał aby przyczyną zalania jego mieszkania było zachowanie pozwanej, nie wykazał, że pomiędzy zachowaniem pozwanej a szkodą powoda spowodowaną zalaniem mieszkania istnieje związek przyczynowy ani nie wykazał aby zachowanie pozwanej, które miałoby skutkować zalaniem mieszkania powoda, było bezprawne i zawinione,

3.  naruszenie przez Sąd I instancji art. 233 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w postaci zeznań powoda i świadka P. Ł. oraz przedwstępnej umowy najmu lokalu mieszkalnego z dnia 06.01.2010 r. polegającej na bezkrytycznym oraz niezgodnym z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przyjęciu przez Sąd I instancji, że powód zawarł z pozwanym P. Ł. umowę najmu, co doprowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy szkody po stronie powoda w wysokości 30.000 zł, podczas gdy z analizy w/w dowodów wynika, że przedwstępna umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 06.01.2010 r. została spisana przez powoda i świadka P. Ł. wyłącznie w celu wygenerowania roszczeń w związku z zalaniem mieszkania.

Powód wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

1.  Apelacja jest zasadna. Ponowne rozpoznanie sprawy w zaskarżonym zakresie w postępowaniu apelacyjnym, wyrażające się w ponownym ustaleniu stanu faktycznego sprawy i ocenie zasadności roszczenia na podstawie prawa materialnego prowadzi do wniosków odmiennych, niż przedstawione przez Sąd I instancji. Sąd Odwoławczy przyjmuje ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny za własne ustalenia, bez konieczności ponownego jego przytaczania za wyjątkiem ustalenia, że powód oraz P. Ł. zawarli umowę najmu lokalu mieszkalnego.

2.  Uwzględnienie roszczenia zgłoszonego w postępowaniu cywilnym uzależnione jest od ustalenia istnienia jego zasady oraz wysokości. Elementy te łącznie istniejące decydują o pozytywnym dla powoda rozstrzygnięciu sądu. Z tej przyczyny rozstrzygnięcie w przedmiocie oddalenia powództwa następuje, kiedy sąd stwierdza nieudowodnienie zasady albo jego wysokości. Wyrok został zaskarżony przez wspólnotę mieszkaniową w części uwzględniającej powództwo, którego przedmiotem uczyniono roszczenia odszkodowawcze z tytułu utraconych korzyści; stwierdzenie zatem nieudowodnienia wysokości roszczenia albo jego zasady skutkuje oddaleniem powództwa. Ustalenie w toku orzekania, że powód oraz P. Ł. nie zawarli umowy najmu oznacza, że powód nie poniósł szkody w postaci utraconych korzyści, więc nie udowodnił zasady roszczenia.

3.  Badanie w takiej sytuacji zasady odpowiedzialności wspólnoty mieszkaniowej na podstawie art. 415 k.c. staje się zbędne; Sąd Okręgowy ogranicza rozważanie stanu faktycznego sprawy do wskazanego wyżej kluczowego elementu, który decyduje o zasadności powództwa.

4.  Wbrew ustaleniom Sądu pierwszej instancji, materiał dowodowy sprawy nie daje podstaw do ustalenia, że powód oraz P. Ł. zawarli umową najmu lokalu mieszkalnego. Sąd pierwszej instancji dokonał oceny dowodów w tym przedmiocie w sposób sprzeczny z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną przez art. 233 § 2 k.p.c. w jej aspekcie zgodności z doświadczeniem życiowym i logiką. Sąd odwoławczy ponownie rozpoznając sprawę przyjął za nieudowodnione przez powoda zawarcie umowy najmu i nie jest to ustalenie, że strony zawarły umowę najmu, lecz dotkniętą wadą w postaci pozorności.

5.  Zawarcie kontraktu następuje, kiedy strony złożą zgodne oświadczenia woli prowadzące do zmiany stanu prawnego. W okolicznościach rozpoznanej sprawy ani powód ani P. Ł. w ogóle nie złożyli oświadczeń woli, a podpisany przez nich dokument nie jest wyrazem istniejącego między nimi konsensu, niezbędnego elementu zawarcia umowy.

6.  W kontekście oceny wiarygodności zeznań powoda oraz P. Ł. należy zwrócić uwagę na następujące okoliczności.

Bliska znajomość powoda oraz świadka nakazuje ostrożną ocenę zeznań obu osób, w szczególności ich staranną konfrontację z zasadami doświadczenia życiowego, więc prawdopodobieństwem wystąpienia określonych zjawisk, ustalonym na podstawie obserwacji życia codziennego.

Warunki wskazane w dokumencie nazwanym umową, podpisanym przez strony, a który nie wyrażał konsensu obu osób, rażąco odbiegały od zwyczajowych, powszechnie spotykanych w obrocie, co jest wynikiem konfrontacji tego tekstu z zasadami doświadczenia życiowego. W pierwszej kolejności za nieprawdopodobne należy uznać ustalenie czynszu w wysokości 2500 zł przy obowiązku płacenia przez najemcę opłat w wysokości 600 złotych; nieprawdopodobieństwo ustalenia tak wysokich opłat Sąd Odwoławczy ustalił w oparciu o oferty najmu lokali mieszkalnych przedstawione przez pozwaną w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Zupełnie nieprawdopodobne jest również żądanie od świadka zapłacenia czterokrotności czynszu jako kaucji, skoro powód i P. Ł. są dobrymi znajomymi. Podobnie nieprawdopodobnym jest pobranie w takiej sytuacji kwoty 5.000 złotych jako odstępnego.

Ustalenie takich warunków umowy pozostaje w sprzeczności z twierdzeniami świadka, który utrzymuje, że zamierzał rozpocząć własną działalność gospodarczą, że „potrzebny mi będzie każdy grosz”. Zgoda na wysokie opłaty związane z najmem lokalu mieszkalnego wyłącza możliwość uzbierania kapitału na rozpoczęcie prowadzenia przedsiębiorstwa.

Z materiału sprawy nie wynikają rzeczywiste potrzeby świadka P. Ł. wynajęcia lokalu mieszkalnego. Pracując w Irlandii sporadycznie przyjeżdżał do Polski i wynajmowanie lokalu w tym celu przy ustalaniu czynszu w wysokości rażąco odbiegającej od stawek rynkowych jest nieprawdopodobne. Oczywiście sprzeczne z doświadczeniem życiowym jest w przyjęcie, że świadek płaciłby 30.000 zł rocznie czynszu za komfort sporadycznego przebywania wynajmowanym mieszkaniu. Po rozwiązaniu umowy najmu z powodem i po tym jak stało się oczywiste, że lokal powoda nie zostanie jemu wynajęty, świadek nie rozpoczął poszukiwania innego lokalu mieszkalnego, w którym mógłby przebywać wracając z Irlandii. Jeżeli istniałby zamiar wynajęcia lokalu powoda, świadek po stwierdzeniu, że nie jest to możliwe, rozpocząłby poszukiwania innego lokalu, co nie miało miejsca. Umowa najmu miała zostać zawarta na 3 lata, podczas gdy świadek pracował na stałe w Irlandii i nie była znana data jego powrotu. Związanie umową terminową jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym.

Powód nie udowodnił, że w ogóle zamierzał wynająć lokal mieszkalny; nie zamieszczał ogłoszeń, nie korzystał z biur pośrednictwa obrotu nieruchomościami. Nie doprowadził do szybkiego remontu lokalu, aby spowodować jego wynajęcie.

Z podanych wyżej przyczyn zarzut naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 233 § 2 k.p.c. jest trafny. Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że powód i świadek zawarli umowę najmu lokalu mieszkalnego. Skutkuje to zmianą zaskarżonego wyroku na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. przez oddalenie powództwa.

7.  Z przyczyn wskazanych wyżej badanie w rozpoznanej sprawie bezprawności działania albo zaniechania wspólnoty, związku przyczynowego między działaniem albo zaniechaniem i zdarzeniem powodującym szkodę oraz winy wspólnoty, a w ten sposób skuteczności zarzutu nierozpoznania istoty sprawy, jest zbędne. Powód nie udowodnił faktu utraty korzyści. Zbędne także staje się badanie w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji skutków przyznania przez pozwaną wspólnotę faktów składających się na przyjęcie zasady roszczenia w kontekście art. 415 k.c. albo 429 k.c.. Nie ma potrzeby odniesienia się do zarzutu naruszenia art. 229 k.p.c., przez przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji za udowodnione faktów które budzą wątpliwości w odniesieniu do zasady odpowiedzialności wspólnoty.

8.  Wnioski dowodowe zgłoszone przez stronę pozwaną w postępowaniu apelacyjnym podlegały oddaleniu na podstawie art. 381 k.p.c.; pozwana mogła powołać dowody w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

9.  W odniesieniu do zażalenia w przedmiocie kosztów procesu na postanowienia zawarte w punkcie V. i VI. wyroku sądu pierwszej instancji należy wskazać, że Sąd Rejonowy błędnie zastosował art. 105 k.p.c. W rozpoznanej sprawie doszło do zmiany przedmiotowej i podmiotowej powództwa; ostatecznie roszczenie wobec ubezpieczyciela dotyczyło szkody w postaci starty, a wobec wspólnoty – szkody w postaci utraconych korzyści. Pozwanych nie łączył stosunek procesowy współuczestnictwa materialnego ani formalnego, co nie wymaga szerszego wyjaśnienia. D. wspólnoty mieszkaniowej nastąpiło na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. wskutek przyjęcia przez powoda, że powództwo w pewnej części zostało skierowane przeciwko podmiotowi, który nie jest biernie legitymowany. Roszczenia przeciwko ubezpieczycielowi i przeciwko wspólnocie mieszkaniowej charakteryzują się zupełnie odmienną podstawą faktyczną. W sprawie istnieje zatem współuczestnictwo nienazwane kodeksowo, a doktrynalnie nazwane jako konkurencyjne; sytuacja zbliżona do takiej, kiedy sąd połączy do wspólnego rozpoznania toczące się przed nim sprawy do wspólnego rozpoznania, między zgłoszonymi roszczeniami występuje zatem tylko więź techniczna, wynikająca z rozpoznawania obu spraw w jednym postępowaniu. Zastosowanie art. 105 k.p.c. z tych przyczyn było błędne.

Rozpoznanie zażalenia w odniesieniu do wspólnoty mieszkaniowej należy połączyć z ogólnym wynikiem postępowania przed sądem drugiej instancji, wywołanym uwzględnieniem apelacji. Wskutek zmiany wyroku Sądu Rejonowego zmianie - stosownie do wyniku sprawy (art. 98 k.p.c.) - podlega orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu. Powód przegrał postępowanie przed sądem pierwszej instancji i z tej przyczyny zobowiązany jest do zwrotu pozwanej wspólnocie kosztów procesu, które stanowią sumę 2.400 zł jako wynagrodzenie adwokata ustalone na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z 2002 roku ze zmianami), o czym orzeczono w punkcie 1 b. wyroku Sądu Okręgowego, zmieniając w ten sposób pkt VI. wyroku Sądu Rejonowego. Konsekwencją powyższego jest zmiana w zakresie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, o czym orzeczono w punkcie 1 c. wyroku Sądu Okręgowego, przy uwzględnieniu, że część orzeczenia w tym przedmiocie stała się prawomocna w postępowaniu przed sądem I instancji.

W odniesieniu do rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu zasądzonych od ubezpieczyciela - jak wskazano - powodowi należy się zwrot kosztów w pełnej wysokości. Powód domagał się zmiany postanowienia Sądu Rejonowego w tym przedmiocie przez zasądzenie kwoty 4.075,85 zł, o czym orzeczono w pkt 3. wyroku Sądu Okręgowego. Uwzględniono wniosek powoda o rozliczenie kosztów procesu przy uwzględnieniu całego wynagrodzenia pełnomocnika, nie w połowie wysokości, jak to uczynił sąd pierwszej instancji (§ 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z 2002 roku ze zmianami).

W pozostałym zakresie zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. Powód wygrał postępowanie zażaleniowe w stosunku do pozwanego (...) spółki akcyjnej w W., zgodnie z ogólną zasadą zwrotu kosztów procesu (art. 98 k.p.c.) powodowi przysługuje kwota 90 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika i opłata od zażalenia.

10.  Powód przegrał sprawę w postępowaniu apelacyjnym w całości, zgodnie z art. 98 k.p.c. zobowiązany jest do zwrotu pozwanej celowych kosztów procesu, wynagrodzenia adwokata ustalonego na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z 2002 roku ze zmianami) oraz opłaty od apelacji.

SSO Iwona Siuta SSO Dorota Gamrat - Kubeczak SSO Robert Bury (spr.)