Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Skrzypiec

Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Mizgier

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 roku w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. S.

przeciwko R. K.

o zapłatę

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powódki Gminy M. S. na rzecz pozwanego R. K. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IC 1133/12

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. S. złożyła w dniu 11 września 2012 r. w Sądzie Okręgowym w Szczecinie pozew o zasądzenie solidarnie od pozwanych:

- J. S., I. P., T. P. oraz R. K. kwoty 33.640,36 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu,

- J. S., I. P., T. P., R. K. i N. K. kwoty 42.172,05 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu;

- J. S., I. P., T. P. i N. K. kwoty 5.426 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwani J. S. (poprzednio K.), I. P. oraz T. P. byli najemcami lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w S. przy ul. (...), gdzie zamieszkiwali wraz z pozwanymi R. K. i N. K.. Pozwani nie wypełniali obowiązków wynikających z umowy najmu lokalu – nie regulowali czynszu, doprowadzając tym samym do powstania znacznych zaległości. Pismem z 25 listopada 1997r. powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu, a następnie wniosła pozew o opróżnienie zajmowanego przez nich lokalu. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Szczecinie z 13 czerwca 2001 r., sygn. akt II C 1144/00, pozwani zostali zobowiązani do opuszczenia lokalu i wydania go powódce w stanie wolnym od osób i mienia. Pomimo braku tytułu prawnego i wyroku eksmisyjnego nadal jednak przedmiotowy lokal zajmowali. Za okres bezumownego korzystania z lokalu pozwani zobowiązani byli do uiszczania na rzecz powódki odszkodowania, ale z obowiązku tego się nie wywiązywali. Pozwani J. S., I. P. oraz T. P. zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu przez cały okres za jaki dochodzona jest należność z tytułu bezumownego użytkowania, pozwana N. K. również zamieszkiwała przez cały okres za jaki powódka domaga się odszkodowania, jednak pełnoletność, z którą wiąże się obowiązek solidarnego płacenia odszkodowania, osiągnęła dopiero w styczniu 2004 r. Pozwany R. K. zamieszkiwał w spornym lokalu od listopada 2000 r. do dnia wymeldowania, tj. do dnia 13 grudnia 2010 r. Z tych przyczyn za zaległości powstałe w okresie:

- od listopada 2000 r. do grudnia 2003 r. w wysokości 33.640,36 zł odpowiadają J. S. (poprzednio K.), I. P., T. P. oraz R. K.,

- od stycznia 2004 r. do grudnia 2010 r., w wysokości 42.172,05 zł, odpowiadają J. S., I. P., T. P., R. K. oraz N. K.,

- od stycznia 2011 r. do sierpnia 2012 r. w wysokości 5.426,00 zł odpowiadają J. S., I. P., T. P. oraz N. K..

Łączna kwota odszkodowania, której domaga się pozwem powódka wynosi 81.238,41 zł, z tym, że pozwani J. S., I. P. oraz T. P. odpowiadają za całą dochodzoną kwotę zaległości, natomiast R. K. z uwagi na fakt, iż w przedmiotowym lokalu zamieszkiwał krócej oraz N. K. z uwagi na fakt, że osiągnęła pełnoletność w styczniu 2004 r. odpowiadają solidarnie z pozostałymi pozwanymi za zaległości z tytułu bezumownego użytkowania przedmiotowego lokalu w następującej wysokości:

- R. K. – łączna kwota 75.812,41 zł, za okres od listopada 2000 r. do grudnia 2010r. pomniejszona o wpłaty dokonywane na bieżąco, a zaliczane na najdawniej wymagalne należności;

- N. K. – łączna kwota 47.598,05 zł za okres od stycznia 2004 r. do sierpnia 2012r. pomniejszona o wpłaty dokonywane na bieżąco, a zaliczane na najdawniej wymagalne należności.

W piśmie z dna 24 września 2012r. powódka oświadczyła (k. 45,41), że pozew został wniesiony przez Gminę M. S., nie zaś (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

W dniu 27 września 2012 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. I Nc 291/12, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 47). Nakaz ten uprawomocnił się co do pozwanych J. S., I. P., T. P. i N. K. (k. 52, 53, 54, 55, 65).

Pozwany R. K. złożył w przepisanym terminie sprzeciw (k. 56 – 59) od nakazu, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu ani nie korzystał z niego w jakikolwiek inny sposób poczynając już od roku 1999, kiedy to wraz ze swoją obecną małżonką zamieszkał na „sublokatorce” przy ul. (...) w S.. Po upływie około 1,5 roku małżonkowie zamieszkali u teściowej pozwanego, H. M. w lokalu przy ul. (...) w S., natomiast od 2002 r. nieprzerwanie do chwili obecnej zamieszkują przy ul. (...) w S.. Wobec faktu, że pozwany nie korzystał z przedmiotowego lokalu w okresie objętym pozwem domaganie się od niego zapłaty odszkodowania za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego jest bezzasadne. Pozwany podniósł też zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie, w jakim dotyczy ono okresu przed dniem 11 września 2009 r. (tj. okresu wcześniejszego niż 3 lata przed datą wniesienia pozwu). Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Zdaniem pozwanego przewidziane w powołanym wyżej przepisie świadczenie ma charakter świadczenia okresowego, w związku z czym roszczenie o jego spełnienie powstaje osobno za każdy miesiąc i przedawnia się z upływem trzyletniego terminu przedawnienia zgodnie z art. 118 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. (1), J. K. (2), I. P., J. P. i T. P. byli najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w S. przy ul. (...). Do zajmowania tego lokalu wraz z najemcami uprawnieni byli: M. K., N. K. i pozwany R. K.. Właścicielem nieruchomości, w której znajduje się lokal jest powódka.

W piśmie z 25 listopada 1997 r. powódka wypowiedziała najemcom umowę najmu na dzień 31 grudnia 1997 r. (termin wypowiedzenia – 1 miesiąc) i wezwała ich do opróżnienia lokalu w terminie do 15 stycznia 1998 r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazała uchylanie się w sposób ciągły od uiszczania opłat związanych z najmem lokalu. Zaległości powstałe z tego tytułu stanowiły na dzień 15.11.1997 r. kwotę 3.638,92 zł.

W 2000r. Gmina wytoczyła powództwo o opróżnienie ww. lokalu. Wyrokiem z 13 czerwca 2001r. Sąd Rejonowy w Szczecinie nakazał pozwanym, w tym R. K. aby wydał (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. lokal mieszkalny nr (...) położony w S. przy ul. (...) w stanie wolnym od osób i mienia. Sąd ustalił, że R. K. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

Po wypowiedzeniu umowy najmu powstały nowe zaległości z tytułu opłat za korzystanie z lokalu. Za okres od listopada 2000r. do dnia 31 sierpnia 2012r. wyniosły one 81.238,41 zł.

Pismem z 25 listopada 2010 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wezwała m.in. pozwanego R. K. do zapłaty w terminie 14 dni należności w kwocie 94.615,37 zł. z tytułu używania lokalu przy ul. (...). Stan zaległości został określony na dzień 31.10.2010r. Pismo powyższe zostało wysłane na adres ul. (...) w S. do każdej z osobna osoby, wymienionej w nim jako adresat, tj. do J. K. (2), I. P., T. P., pozwanego R. K. i N. K.. Wszystkie wezwania odebrała jedna osoba – matka pozwanego J. S. (poprzednio K.).

Bezsporne, a nadto dowody:

- zaświadczenie z 1987 r. (k. 8)

- wydruk treści elektronicznej księgi wieczystej nr (...) według jej stanu z 31.01.2013 r. (k. 92 – 99)

- pismo z 25.11.1997 r. (k. 9)

- wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z 13.06.2011 r., II C 114/00 (k. 10)

- stany konta J. K. (2) za okres 31.12.2000 r. – 21.08.2012 r. i N. K. za okres 31.12.2004 r. – 21.08.2012 r. (k. 21, 34, 19 – 20, 22 – 33, 35 – 40)

- wezwanie z 25.11.2010 r. z potwierdzeniami odbioru (k. 17, 18)

Pozwany R. K. był zameldowany w lokalu przy ul. (...) w S. na pobyt stały w okresie od 19.07.1989 r. do 13.12.2010 r., ale zamieszkiwał w nim nie dłużej niż do listopada 2000 r. Przed listopadem 2000r. po odbyciu służby wojskowej pozwany wraz ze swoją przyszłą żoną E. M. zamieszkał w lokalu przy ul. (...) w S., który wynajął wspólnie z koleżanką E. A. Z.. W wynajętym lokalu zamieszkiwał do około 2002 r., a następnie z uwagi na swoją trudną sytuację finansową wprowadził się z E. M. na kilka miesięcy do mieszkania zajmowanego przez jej matkę – H. M. i przyjaciela matki Z. P.. Potem przez jakiś czas mieszkali oboje u matki Z. P. w lokalu przy ul. (...) w S., a następnie jeszcze przed zawarciem w 2004r. związku małżeńskiego, wprowadzili się do lokalu przy ul. (...) w S., gdzie mieszkają do tej pory. W 2006r. urodził im się syn.

Najemcą lokalu przy ul. (...) w S. była matka żony pozwanego - H. M., która około 1999 r. lub 2000 r. wyprowadziła się do swojego przyjaciela Z. P. zamieszkałego w S. przy ul. (...), pozostawiając w lokalu męża i dwóch synów. Umowa najmu lokalu przy ulice (...) została rozwiązana. W dniu 23 października 2012 r. żona pozwanego złożyła spółce zarządzającej nieruchomością - (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. oświadczenie, że w lokalu przy ul. (...) zamieszkuje ona oraz jej mąż R. K. i syn D. K.. Wcześniej tego rodzaju oświadczeń ani ona, ani pozostali domownicy nie składali.

Dowody:

- potwierdzenie wymeldowania z 13.12.2010 r. (k. 91)

- zeznania świadka H. G. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka Ł. Ż. (1) (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka R. S. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka H. M. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka I. S. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka E. S. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka A. Z. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka E. K. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka Z. P. (płyta z nagraniem k. 113)

- zeznania świadka A. T. (płyta z nagraniem k. 122)

- zeznania pozwanego (płyta z nagraniem k. 122)

- pismo z 7.03.2013 r. z oświadczeniem z 23.10.2012 r. (k. 118, 119)

- pismo z 12.11.2010 r., KM 2135/10 (k. 63)

- pismo z 22.03.2009 r. (k. 62)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne.

Podstawę prawną żądania odszkodowania za okres od dnia 10 lipca 2001r. stanowi art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. z 2005, Nr 31, poz. 266), zaś za okres do 9 lipca 2001 r. art. 18 ust. 3 ustawy z 2 lipca 1994r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (t.j. z 1998, Nr 120, poz. 787). Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z zastrzeżeniem ustępu 3 odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać odszkodowania uzupełniającego. Przepis art. 18 ust. 3 ustawy z 2 lipca 1994r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych stanowi natomiast, że odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego wynosi 200% czynszu, jaki osoba zajmująca lokal obowiązana byłaby opłacać z tytułu jego najmu.

W niniejszej sprawie sporny był między stronami fakt zajmowania przez pozwanego lokalu przy ulicy (...) w S. w okresie w okresie od listopada 2000r. do 13 grudnia 2010r. Powódka dochodząc zapłaty odszkodowania za ww. okres utrzymywała, że pozwany lokal ten zajmował, natomiast pozwany twierdził, że co najmniej od 2000r. swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajał gdzie indziej.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Powódka wiązała swoje roszczenie z faktem bezumownego korzystania przez pozwanego z lokalu przy ulicy (...) w S., zatem to na niej, w myśl ww. przepisu, spoczywał ciężar udowodnienia, że taki fakt miał miejsce. Celem wykazania powyższej okoliczności powódka przedstawiła zaświadczenie o zameldowaniu pozwanego w okresie od 19.07.1989 r. do 13.12.2010 r. oraz wyrok z dnia 13 czerwca 2001 r. wydany przez Sąd Rejonowy w Szczecinie w sprawie o opróżnienie lokalu, sygn. akt II C 1144/00. Wyrokiem tym Sąd nakazał między innymi pozwanemu R. K. opuszczenie lokalu przy ul. (...) w S.. Przesłanką wydania wyroku nakazującego opróżnienie lokalu przez osobę, która nie jest jego najemcą, jest faktyczne zajmowanie przez tę osobę lokalu. Istnienie tej przesłanki nie przesądza jednak w niniejszej sprawie o tym, że pozwany od listopada 2000r. w lokalu przy B. Ś. zamieszkiwał. Pozwany wskazał na rozprawie (00:29:05 nagrania z k. 122), że w sprawie o opróżnienie lokalu oświadczył przed sądem w 2000 r., że w lokalu tym nie zamieszkuje. Strona powodowa wobec takiego oświadczenia nie wskazała żadnych dowodów lub okoliczności, które podważyłyby prawdziwość powyższego twierdzenia. Bez uzasadnienia wyroku czy choćby akt sprawy o eksmisję nie można mieć pewności co do tego, jakie okoliczności ustalił Sąd w sprawie o eksmisję, na podstawie jakich dowodów ustaleń tych dokonał i jakie okoliczności legły u podstaw takiego a nie innego rozstrzygnięcia. Sam wyrok jako dokument urzędowy korzysta, zgodnie z art. 244 k.p.c., z dwóch domniemań prawnych: domniemania prawdziwości oraz domniemania zgodności z prawdą tego co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Domniemaniem zgodności z prawdą objęta jest jedynie treść rozstrzygnięcia, a nie prawdziwość ustaleń, które były jego podstawą (por. wyrok SN z 4 marca 2010r., I CSK 456/09, Lex nr 688855). Prawidłowe zastosowanie domniemania prawnego z art. 244 k.p.c. w odniesieniu do wyroku eksmisyjnego, wydanego w stosunku do pozwanego ograniczać się więc powinno do przyjęcia, że sąd wydał orzeczenie o treści stwierdzonej dokumentem, którego kserokopię poświadczoną za zgodność z oryginałem powódka załączyła do pozwu.

Zaznaczyć również w tym miejscu należy, że Sąd w niniejszej sprawie nie jest związany ustaleniami faktycznymi poczynionymi w sprawie II C 1144/00. Zgodnie z przepisem art. 365 § 1 k.p.c. moc wiążąca wyroku dotyczy jego sentencji, a nie uzasadnienia.

Odnosząc się do zaświadczenia o wymeldowaniu należy zauważyć, że stwarza ono jedynie domniemanie, iż pozwany faktycznie zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...) do dnia 13.12.2010r. Do obalenia tego domniemania wystarcza przedstawienie dowodu (dowód przeciwny), który wykaże, że twierdzenia powódki co do faktu zamieszkiwania budzą wątpliwości. W niniejszej sprawie dowodami tymi były zeznania świadków zawnioskowanych przez pozwanego oraz dokumenty w postaci pisma z 12.11.2010 r., KM 2135/10 (k. 63) oraz pisma z 22.03.2009 r. (k. 62). Z zeznań świadków A. Z., H. G., Ł. Ż. (2), R. S. i H. M. wynika, że co najmniej od listopada 2000r. pozwany nie mieszkał w lokalu przy ulicy (...). Dokładniejszą datę wyprowadzenia się pozwanego z ww. lokalu podała świadek A. Z.. Według niej około kwietnia 2000r. pozwany wprowadził się wraz ze swoją przyszłą żoną E. M. do wynajętego wspólnie ze świadkiem lokalu przy ulicy (...) w S. i mieszkał tam do 2002r. W 2002r. przez jakiś czas mieszkał z E. M. u przyjaciela jej matki - Z. P. w lokalu przy ulicy (...), a potem, jeszcze przed swoim ślubem, zamieszkał w lokalu przy ulicy (...). Świadek Z. P. wskazał podobne okoliczności, z tym, że bez umiejscowienia w czasie i względem siebie okresów zamieszkiwania przez pozwanego i E. M. w poszczególnych miejscach. Świadkowie H. G. (sąsiadka z lokalu przy ul. (...)), Ł. Ż. (1) (sąsiad z lokalu przy ul. (...) i kolega pozwanego) oraz R. S. (były mąż matki pozwanego) zeznali zgodnie, że pozwany zamieszkiwał w lokalu powódki wyłącznie do około 2000 r. Świadkowie I. S. (aktualna sąsiadka pozwanego) i E. S. (aktualna sąsiadka pozwanego i koleżanka jego żony) nie posiadały wiedzy o tym, gdzie zamieszkiwał pozwany zanim zamieszkał w lokalu przy ulicy (...), ale na podstawie ich zeznań można przyjąć, że w lokalu przy ulicy (...) mieszka już co najmniej od około 2005r. (według ww. świadków pozwany mieszkał z żoną w lokalu przy M. C. już wtedy, gdy żona była w ciąży). Świadek A. T. (aktualna sąsiadka i koleżanka teściowej pozwanego) wiedzę o miejscu zamieszkania pozwanego posiadała od H. M.. Od niej dowiedziała się, że pozwany i jego żona mieszkali przed ślubem na sublokatorkach i w lokalu przy ul. (...) u Z. P.. Fakt nie zamieszkiwania pozwanego w lokalu przy ul. (...) w okresie objętym żądaniem pozwu potwierdzały też korespondujące z zeznaniami ww. świadków zeznania żony pozwanego E. K..

Sąd uznał zeznania ww. świadków za przekonywające. W sprawie nie zostały ujawnione jakiekolwiek okoliczności, które podważyłyby ich wiarygodność. Zeznań świadków nie podważa w szczególności fakt, że dopiero 23 października 2012 r., a więc już w toku tej sprawy, żona pozwanego złożyła zarządcy lokalu przy ulicy (...) oświadczenie, że w lokalu wraz z nią zamieszkuje mąż R. K. i syn D. K.. Jako niewiarygodne Sąd ocenił natomiast zeznania pozwanego w tej części, w jakiej dotyczą zamieszkiwania z E. M. w lokalu przy M. C. przed wprowadzeniem się do lokalu przy ulicy (...). Faktu zamieszkiwania pozwanego w lokalu przy ulicy (...) przed 2000r. nie potwierdził żaden ze świadków.

Oprócz osobowych źródeł dowodowych fakt nie zamieszkiwania pozwanego w lokalu powódki do końca wskazanego przez nią okresu potwierdzają też dokumenty w postaci wezwania z 22.03.2009 r. i zawiadomienia o zajęciu wierzytelności z 12.11.2010 r. (k. 62 i 63). Obydwa ww. pisma były wysyłane na adres pozwanego przy ul. (...), nie zaś B. Ś. (...).

Reasumując, Sąd na podstawie zebranych w sprawie dowodów ustalił, że w okresie od listopada 2000r. do grudnia 2010r. pozwany nie mieszkał w lokalu przy ulicy (...) i dlatego jego zobowiązanie z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie lokalu za wskazany wyżej okres w ogóle nie powstało. Ustalenia powyższe legły u podstaw orzeczenia oddalającego powództwo. Zarzut przedawnienia nie mógł skutkować oddaleniem powództwa skoro jak wynika z tych ustaleń zobowiązanie pozwanego do zapłaty odszkodowania za okres objęty pozwem nie powstało. Na marginesie jednak zauważyć należy, że przy założeniu, iż zobowiązanie za okres objęty pozwem istniało, zarzut przedawnienia byłby uzasadniony co do należności, które stały się wymagalne przed 11 września 2009 r. Z powołanych na wstępie przepisów wynika, że odszkodowanie za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego ma charakter świadczenia okresowego, które winno być uiszczane co miesiąc ( tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 18 maja 2012 r., IV CSK 490/11, LEX nr 1243072; Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 22.03.2013 r., I A Ca 61/13, LEX nr 1294694). Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenie okresowe wynosi trzy lata. Bieg przedawnienia, w myśl art. 120 § 1 k.c., rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeśli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Uwzględniając powyższe przyjąć należy że początkiem biegu terminu przedawnienia dla świadczenia za dany miesiąc jest pierwszy dzień kolejnego miesiąca. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 11 września 2012 r. (por. prezentata na k. 2), a zatem przy założeniu istnienia wierzytelności powódki, roszczenie o odszkodowanie za okres do sierpnia 2009r. włącznie, uległoby przedawnieniu.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu stanowi art. 98 § 1k.p.c. Zgodnie z jego treścią strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu pozwanego, który wygrał sprawę w całości złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie adwokata określone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).